wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 857 | WYNIKÓW
Nikt nas nie rozumie...
Dzisiaj jednak doszłam do wniosku, że prawie wszyscy mają przekonanie o niezrozumieniu. Zuzia chce się całymi godzinami bawić z mamą według swoich pomysłów i jest bardzo zawiedziona, gdy słyszy odmowę. Kuba marzy, by rodzina przez kilka godzin zachwycała się jego sukcesami i uważa, że krótka pochwała świadczy o niezrozumieniu. Pani sprząta, gotuje, biega po sklepach, zawozi dzieci, przywozi, odrabia zadania z Kubą, bawi się z Zuzią i bywa, że nagle stwierdza, że brakuje jej siły, że nikt jej nie rozumie. Dziwne jest i to, że nawet Pan ma takie przekonanie.
Zmiana klasy
Czasami mam tak dosyć mojej klasy, że najchętniej przeniosłabym się do równoległej. Mam tam przyjaciółki i nie byłabym sama, ale nie wiem, jaka jest matematyczka. Poza tym, świetnie rozumiem się ze swoją polonistką, która mnie bardzo wspiera. Czasami wydaje mi się, że nie wytrzymam w mojej klasie ani dnia dłużej. Ale potem myślę, czy przejście do równoległej będzie najlepszym wyjściem.
Szóstoklasistka
Nasze skarby
Spacery zawsze są cudowne, ale żadne nie sprawiają nam tyle radości co jesienne włóczęgi, węszenia, bieganie. Niestety, przed domkami sąsiadującymi z naszym ludzie zupełnie bez sensu chwytają codziennie za miotły i zmiatają liście z chodników. Ale radzę sobie i z tym, bo przecież powstają wówczas solidne kopce, w których zapachy cudownie mieszają się ze sobą
Przejdźmy do historii...
Każdy stanie się kiedyś historią, czy tego chce, czy nie. I każdy zapisze w niej jakieś karty, oby takie, którymi można się chwalić. Mieszkali we Lwowie, w starym, pięknym polskim mieście. Mieli, jak Wy, po kilkanaście lat, niektórzy nawet mniej. Tak jak Wy chodzili do szkoły, mieli swoje zainteresowania, przyjaźnie, problemy, takie jak większość nastolatków. Wszystko się zmieniło 1 listopada 1918 r., gdy niespodziewanie i podstępnie Ukraińcy zajęli Lwów. Szok dla wszystkich. Przecież dotąd żyli tu w zgodzie, Polacy i Ukraińcy.
Chwilowa fascynacja
Na jednym z mało znanych portali napisał do mnie chłopak. Jakież było moje zdumienie, że uczymy się w jednej szkole, że on mnie kojarzy. Najpierw pisał intensywnie, potem mniej. W szkole już go rozpoznałam, ale on udawał, że mnie nie widzi. Ostatnio miał wiele okazji, by się do mnie odezwać, spojrzeć, ale nic z tego. Tak mi przykro, bo zauroczyłam się i to mocno. Nigdy nie miałam chłopaka i brakuje mi poczucia, że ktoś mnie kocha. Jednocześnie to uczucie mnie męczy.
Licealistka kl. I
Zmienił się na dobre
Jest w klasie chłopak, którego od początku szczerze nie lubiłam - nie przepuszczał dziewczyn w drzwiach, z wyglądu też szału nie było, jest niesamowicie pewny siebie, nawet arogancki i bezczelny, ma ogromną wiedzę. Od jakiegoś czasu nasze spojrzenia się zbiegają. Często znajduje się w moim pobliżu - tak, że łatwo go dostrzegam. Zaprosił mnie do znajomych. Zaczął przepuszczać dziewczyny w drzwiach, mniej cwaniakuje, nawet z wyglądu się poprawił, jakoś wydoroślał delikatnie. Czułam wzrok na sobie, więc zaczęłam zwracać uwagę. Co Pani o tym myśli? Czy ja nie przesadzam przypadkiem?
Licealistka
