wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 5501 | WYNIKÓW
Żyj w realu
Jakiś czas temu zaczęłam grać w pewną grę i na forum poznałam starszego kolegę. Pogadaliśmy trochę, wykazał wielkie zrozumienie dla moich problemów i zaczęło się. Czatowałam, kiedy tylko był dostępny, zaczynałam rozmowy, przeciągałam je. Zakochałam się w nim w końcu. Niestety, on zmienił grę. Tęsknię za naszymi rozmowami., ale nie mam odwagi wejść w tę grę, bo podobno nie jest dobra. Ale jak znowu z nim prowadzić te cudowne rozmowy?
14-latka
Niedźwiedzia przysługa
Jest u nas pewien bardzo miły i dobry ministrant. Spoglądaliśmy na siebie z uśmiechem, ale nic więcej. Kiedyś bardzo dobrze się o nim, o jego wyglądzie i zachowaniu wyraziłam. No i koleżanka powiedziała mu, że ja się w nim zauroczyłam. A to nieprawda, ja bym się z nim chętnie zaprzyjaźniła, nie chcę żadnego chodzenia. Ale on wziął jej słowa na poważnie i zapytał o chodzenie. Ja nie chcę. Co mam zrobić?
13-latka
Z boku na własne życzenie..
Jestem niby lubiana, akceptowana, ale czuję, że żyję trochę obok klasy. Sporo w tym pewnie i mojej winy. Ale męczą i nużą mnie problemy koleżanek, ich fascynacje. Chciałabym poważnie podyskutować na ogólne tematy, ale nie ma z kim. Mam fantastyczną rodzinę, w której dużo żartujemy, kpimy. Każdy z nas ma swoje zainteresowania itd. Mam wrażenie, że jestem inna od rówieśniczek, więc czasami jest mi z tym źle, a czasami dobrze.
15-latka
Niby lepiej, ale...
W gimnazjum było ze mną tragicznie. Stałam z boku klasy, do nikogo się nie odzywałam, nikt mnie nie lubił. W liceum postanowiłam to zmienić i udało się. Jestem koleżeńska, każdemu pomogę, podchodzę do różnych koleżanek, czasami oferuję pomoc. Minęło już kilka miesięcy, jest niby dobrze, ja ciągle żyję w stresie, że to się nie uda, że znowu zostanę sama. Nie potrafię wyluzować, nie czuję się pewnie.
Licealistka
Już się nie wykłócam
Matura coraz bliżej, jestem pełnoletnia, wnet zacznę studia. Niestety, w swoim mieście, bo bez sensu wyjeżdżać, skoro na miejscu jest dobra uczelnia. Przez kilka lat wciąż kłóciłam się z rodzicami, szczególnie z mamą. Wreszcie zrozumiałam, że mogę wiele spraw widzieć inaczej, nie muszę rodziców przekonywać, by myśleli tak jak ja. Nie muszę się zwierzać z każdej myśli, opowiadać o wszystkim szczegółowo. No i jest teraz w domu o wiele lepiej. Polecam młodszym czytelnikom takie podejście.
Maturzystka
Optymistom łatwiej
Coraz bardziej martwię się o moją przyszłość. Wszyscy dorośli na okrągło narzekają i uważają, że nic dobrego nas, młodych, nie czeka. Uczę się bardzo dobrze, szczególnie lubię przedmioty ścisłe. Tymczasem słyszę, że na nic mi nauka, bo pracy i tak nie dostanę. W tym roku wybór szkoły średniej. Myślałem o liceum, ale rodzina radzi zawodówkę, że niby robotnik szybciej znajdzie pracę. Już nawet nie wiem, czy moja nauka ma sens.
Gimnazjalista
Niepotrzebne zwierzenia
Spodobała mi się koleżanka z równoległej klasy. Nie znam jej zbyt dobrze, ale nawiązałem kontakt internetowy. Zauroczyłem się mocno. Rozmawialiśmy wieczorami na f-b. Byłem szczery, opowiadałem o sobie, o swoich marzeniach, odczuciach, przemyśleniach. Nagle okazało się, że wiele jej koleżanek zna moje słowa, że śmieją się ze mnie. Było mi głupio. Ale nadal o niej myślę, chciałbym, aby została kiedyś moją dziewczyną. Jak naprawić mój błąd?
Gimnazjalista
Rusz do przodu
Rozstałam się z chłopakiem. Mam wrażenie, że nie umiem życzyć teraz innym ludziom dobrze. Wszędzie doszukuję się odpowiedzi na pytania: "Dlaczego oni mają lepiej? Dlaczego u mnie nic się nie zmienia? Dlaczego im się udaje? Dlaczego oni są szczęśliwi? Dlaczego on jest szczęśliwy już z inną?” Mam wrażenie, że wciąż nie umiem byłemu chłopakowi wybaczyć i taka jestem na siebie zła, bo przez to mam wrażenie, że stoję w miejscu.
Licealistka
Odosobienie
Nie wyjeżdżałam nigdzie w czasie wakacji, nie miałam kontaktu z koleżankami. Siedziałam przed komputerem lub czytałam książki. Najchętniej nie wychodziłabym z pokoju. W szkole mi dokuczali, bo się dobrze uczę. Złość wyładowywałam na rodzicach, często się z nimi kłóciłam. Dlatego najchętniej nie ruszałabym się nigdzie z mojego pokoju. Wiem, że doradzi mi Pani wizytę u psychologa, ale ja nie pójdę, nie powiem o tym rodzicom za nic. Czy mogę coś zrobić, by się przygotować do wychodzenia do szkoły?
15-latka
Jak przekonać?
Mam fantastyczną rodzinę i chyba dzięki temu rozwój wiary przebiega u mnie inaczej niż u rówieśników z klasy. Wszyscy wiedzą, że jestem wierzący, jestem też dumny, że jestem ministrantem, moja rodzina udziela się w parafii. Mam mnóstwo kolegów, lubię sport, dobrze się uczę, nie mam kompleksów. Może dlatego dowiedziałem się o dwóch tnących się osobach. Dla mnie to bardzo głupie działanie, ale chciałbym im pomóc, jakoś wyjaśnić, że to jest złe. Czasami już mnie męczy ich zachowanie i użalanie się nad sobą.
Gimnazjalista
