wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 7184 | WYNIKÓW
Brak radości
uczestniczę w szkole animatora Ruchu Światło – Życie, ale zastanawiałam się, czy nie zrezygnować , bo ciężko mi to pogodzić nauką. Napisałam o tym animatorce prowadzącej szkolenie. Ona odpisała, że na pewno to wszystko pogodzę i wymieniła rzeczy, które ona robi. Wspomniała też , że jej zamiarem jest, abym w tym roku pojechała jako animatorka na oazę dla dzieci. Oznaczałoby to dla mnie miesiąc poza domem, bo zaraz potem mam kolejny wyjazd na 2 tyg. Nie umiem zajmować się dziećmi i w ogóle sobie tego nie wyobrażam. Chciałam sobie trochę odpocząć i zacząć uczyć się do olimpiady. Ale oczywiście Bóg wszystko może itd. Wyglądałoby też na to , że nie potrafię poświecić czasu dla Niego, a na naukę potrafię. Dziś szukałam odpowiedzi w Piśmie Świętym i natrafiłam na fragment o tym, jak Jezus mówi Piotrowi, żeby pasł Jego baranki. Nie wiem kompletnie, co mam robić. Jest jeszcze jedna sprawa: nie potrafię znaleźć w życiu radości. Wszystkie dni są do siebie podobne, nie mam czasu, by poczytać ciekawą książkę albo obejrzeć filmu. Nie zależy mi też na kontaktach z osobami z mojej klasy, usprawiedliwiam się zmęczeniem. Napisałabym, że jestem uzależniona od nauki, ale nie wiem , czy to możliwe. Chodzę do szkoły językowej , gram na instrumencie, chodzę na spotkania oazowe. Mieszkam na wsi, więc muszę dojeżdżać. Wiem, że to nie jest dużo, ale to wypełnia cały czas. Uczę się dużo i ciągle, nie potrafię tego nie robić. Przygotowuje się do jednego konkursu, a nauczycielka innego przedmiotu mówi ,że to nie jest ważne i powinnam uczyć się do przyszłorocznej olimpiady. Nie mam prawie żadnej satysfakcji z tego , co robię.
Licealistka
Planuję zmiany od września
Wakacje się kończą i wnet zacznie się VI klasa. Postanowiłam sporo zmienić w swoim życiu, bo chyba do tej pory byłam niepotrzebnie samotnikiem zajętym tylko nauką. Koleżanki przyjaźnią się głównie we dwie, strasznie się obgadują, są złośliwe i nieżyczliwe. Ale czuję, że nie musi tak być, że można by to zmienić, tylko nie wiem jak. Wiadomo, że zacząć należy od siebie, więc chcę spróbować stać się życzliwa, pogodna, ponad podziałami.
Szóstoklasistka
Zło dobrem zwyciężyć
Jesteśmy bardzo zżytą klasą, jesteśmy jak rodzina. Od czerwca nasz kolega ma dziewczynę. Stwierdziliśmy, że związki w podstawówce są krótkie. Ale oni dalej są razem. Czy to nie za długo? Z początku traktowaliśmy ją jak obcą, ale chłopcy szybko się do niej przekonali. My nie bardzo. Wiem, że powinniśmy ją traktować jak rodzinę, ale nie potrafimy. Ta dziewczyna należy do klasy kłótliwej, gdzie używają wulgaryzmów. A kolega staje się chamski. Martwimy się bardzo o niego. Może stanie się taki jak oni?
12- latka.
Żądaj szacunku
Bardzo szybko stałam się klasową ofiarą i sytuacja absolutnie nie ulega poprawie. Jestem wyśmiewana, popychana, mój plecak jest często kopany, wyrzucany. Słyszę pod swoim adresem chamskie i wulgarne odzywki. Nie chce martwic rodziców, ale mam już tego dosyć. Nikomu nie dokuczam, jestem spokojna, dobrze się uczę, ale w szkole jestem samotna, bo inni ze strachu mnie unikają, a tamci mają dobrą zabawę. Próbowałam już z nimi rozmawiać, ale wtedy jest tylko gorzej. Dla nich to chyba jakaś zabawa.
Gimnazjalistka
Porozumienie z bratem
Mój starszy brat rusza moje rzeczy, lekceważy mnie, ciągle podkreśla swoje starszeństwo. Kłótnie nic nie dają, ja płaczę, skarżę, ale jest jeszcze gorzej, bo rodzice już nie reagują, a on się śmieje. Wchodzi do pokoju, bierze, co chce, rusza moje rzeczy, czasami coś wyrzuci, niby niechcący. Mam tego dosyć.
12-latka
Zmienne sygnały
Kolega zaczął na mnie spoglądać, uśmiechać się, zagadywać. Ucieszyło mnie to, bo i ja go lubię. Myślałam, że nasza znajomość się rozwinie. Ale gdy dzisiaj zaczęłam do niego pisać na fb, to on odpowiadał mi krótko, jakby od niechcenia. Jakby chciał pokazać, że jest tylko kolegą. Nie wiem, co dalej, jak się zachować.
14-latka
Utopieni w plotkach
W naszej szkole jest mnóstwo par, które się ciągle zmieniają. Spodobał mi się kolega, on się o tym dowiedział i puścił plotkę, że chodzi z moją koleżanką, o czym ona nic nie wiedziała, to było wielkie kłamstwo. No to i ja puściłam plotkę na jego temat, a on się wściekł. Wiele razy przeprosiłam, ale on tego nie przyjął. Strasznie mi dokucza z kolegami, straszy, że puszczą takie plotki, że się nie pozbieram. Wstydzę się chodzić do szkoły, bo już wszyscy wiedzą, piszą o tym na portalach.
12-latka
