wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 4616 | WYNIKÓW
Reflksje przed 17 urodzinami
Nie mam sprecyzowanych planów na swoją przyszłość. Wiem, że chcę podjąć się zawodu, w którym będę miał kontakt z ludźmi. Nie chcę narażać mojej rodziny na koszta, dlatego staram się zapomnieć o renomowanych uczelniach. Chcąc odciążyć domowy budżet, wybrałem pobliskie liceum. Mam rodzeństwo i kocham je. Nie rozumiem szufladkowania ludzi i ,,lansu'' na podstawie ukończonych uczelni czy zasobności portfela. Jeżeli będzie się ambitnym, można osiągnąć cel. Nie poddaję się, chcę być dobrym człowiekiem. Nie piję, nie palę, dlatego niektórzy znajomi patrzą na mnie z półuśmiechem. Nie przeszkadza mi to. Zastanawiałem się nad medycyną, ale najbliższy uniwersytet z tym kierunkiem jest daleko, a koszta mówią same za siebie. Mam nadzieję, że odnajdę swoją drogę. Powierzam się Matce Bożej Częstochowskiej, nie raz ratuje mnie z różnych sytuacji. Ideał ze mnie żaden. Dostałem wiele: mam kochającą rodzinę, która chce mojego dobra. Mam nadzieję, że odkryję swoje powołanie do zawodu.
17-latek
Ucieczka przed uczuciem
W mojej klasie wyśmiewali się trochę ze mnie, że chodzę do kościoła, że żyję wiarą. Nie martwiłam się tym za bardzo. Ale pewien kolega zwrócił na mnie uwagę, był zawsze miły. Starałam się go zniechęcić. Kiedyś wyznał uczucie, a ja skłamałam, że nic nie czuję. Jednocześnie prosiłam Pana Boga o znak, czy to chłopak dla mnie. Podczas pożegnalnej zabawy tańczył tylko ze mną, powiedział, że bardzo się cieszy, bo będziemy w jednej klasie. Ja od początku czułam coś do niego, tęsknię za nim i śnię. Tak się ucieszyłam, że wybrał tę szkołę co ja i będziemy w jednej klasie!
Licealistka
Czy dalej będę sama?
We wrześniu pójdę do drugiej gimnazjum, ale mam kłopot. Wydaje mi się, że nikt mnie nie lubi, ponieważ nie chcą ze mną rozmawiać. Myślę, że
uważają mnie za obcą, ponieważ we wrześniu miałam wypadek i do szkoły poszłam z początkiem drugiego półrocza. Co zrobić, by zaczęli ze mną rozmawiać? Próbowałam wykazać się inicjatywą i sama zagadywałam, ale zwykle te osoby zmieniały miejsce pobytu na przerwie i znowu zostawałam sama.
Zmartwiona
