wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1509 | WYNIKÓW
To nie jest Boży plan
Może mi Pani wytłumaczyć, jak to jest, że Bóg ma dla nas cudowny plan. To jak się do tego planu mają nasze marzenia? Całe swoje życie byłam przekonana że zrobię ze swoim życiem co zechcę i że to ode mnie zależy jak ono będzie wyglądać. Ostatnio przyszła mi taka myśl, że z racji tego całego planu teoretycznie mogłabym iść do zakonu. I tu jest problem, bo jak sobie o tym pomyślę, to mi się żyć odechciewa. Nie wiem jak sobie z tym mam poradzić, bo nieustannie marzę o rodzinie i psychiatrii, a ta myśl mi życie zatruwa. Do niczego dobrego to nie prowadzi, bo stałam się niemiła dla koleżanek i dla rodziny. Zgubiłam gdzieś radość życia Ja chyba przechodzę jakiś kryzys światopoglądowy i religijny.
Nastolatka
Pomaganie to nie wyręczanie
Dziewczyny mówią np. „Dopóki nie dasz zadania, nie będziemy Cię znać.” Wychowawczyni bardzo lubi te dziewczyny (bo są cool, modne, obeznane i się podlizują!), więc na nic skarga. Jest mi przykro, bo jestem jedynie do zadań i do pomocy. Cichą, szarą myszką nie jestem, ale nie wiem, jak się przeciwstawić. Pomocy, ja chcę najpierw po dobroci!
Szóstoklasistka
Czy dobre chęci wystarczą?
Nie wiem, co chcę robić w życiu. Po wakacjach idę do III klasy gimnazjum, ale o zawodzie myślę już od pierwszej. Bardzo bym chciała być farmaceutką i pracować w aptece, ale z matmy nie jestem dobra. Chemia mnie ciekawi, ale niestety w niej jest dużo matmy. Różne reakcje chemiczne rozumiem, bo koleżanka mi tłumaczyła, ale to chyba nie wystarczy do tego zawodu. Jedyna rzecz w której jestem dobra to śpiewanie, ale z tego nie ma przyszłości zwłaszcza, że nie skończyłam szkoły muzycznej i nie gram na żadnym instrumencie, jedynie śpiewam w chórze szkolnym i scholi parafialnej. Marzę o pracy w aptece, ale czy same chęci wystarczą?
15-latka
Reakcja na rodzinne docinki
Zawsze błagałam rodziców o kota. W tym roku moje marzenie się spełniło -dostałam kociaka. Cały czas pogłębiam swoją wiedzę o kotach, bo w przyszłości chcę zostać weterynarzem. Dbam o swojego kota i robię to wszystko rozsądnie. Jednak moi rodzice oraz rodzeństwo ciągle mi dokuczają. Mówią, że w przyszłości na pewno będę mieszkać z 20 kotami, że karmię swojego kota lepiej niż ludzi, że wydaję na kota mnóstwo pieniędzy. Ale to wszystko nie prawda. Kocham koty, ale nie do tego stopnia. A rzeczy dla kota kupuję z własnych kieszonkowych. Mówią stale jakieś głupoty. Próbowałam z nimi rozmawiać spokojnie, ale to nic nie daje.
Anonimowa, 13 lat
