wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 3176 | WYNIKÓW
Rowerowy problem
Rodzice ustalili, że dostanę nowy rower. Bardzo się w to wkręcili, szukali, dyskutowali i wreszcie znaleźli odpowiedni. Zachwycali się nim, a mi średnio się spodobał. Ale nic nie powiedziałam i wbrew sobie zgodziłam się. Potem denerwowali mnie swoimi zachwytami, odechciało mi się jeździć, więc mama brała mój rower bardzo chętnie. Wreszcie wybuchłam, powiedziałam, by go sobie wzięła. No i nasłuchałam się, jaka to jestem niewdzięczna. Powiedziałam stanowczo za dużo i bardzo niesprawiedliwie. Jak to odkręcić?
Nastolatka
Zachowanie na lekcji
Dzisiaj na lekcji religii usiadłam z kolegą, który uchodzi za rozrabiakę. Przegadaliśmy całą lekcje jak 3/4 klasy. Niepotrzebnie wypaliłam też, gdy ksiądz mówił, że Karolina Kózkówna była prostą dziewczyną ze wsi, a ja na cały głos, że przecież nie była prostą dziewczyną, bo każdy jest wyjątkowy. Wtedy ksiądz się zdenerwował i wpisał tym osobom, które rozmawiały uwagi.Po lekcji podeszłam do księdza i przeprosiłam go i powiedziałam, że jeśli sądzi, że uwaga mi się należy, to żeby to zrobił. Teraz mam straszne wyrzuty sumienia, że tak wypaliłam. Czy księdza zachowanie było ok? Jak uniknąć kolejnych sytuacji?
Gimnazjalistka, klasa III
Reakcja na rodzinne docinki
Zawsze błagałam rodziców o kota. W tym roku moje marzenie się spełniło -dostałam kociaka. Cały czas pogłębiam swoją wiedzę o kotach, bo w przyszłości chcę zostać weterynarzem. Dbam o swojego kota i robię to wszystko rozsądnie. Jednak moi rodzice oraz rodzeństwo ciągle mi dokuczają. Mówią, że w przyszłości na pewno będę mieszkać z 20 kotami, że karmię swojego kota lepiej niż ludzi, że wydaję na kota mnóstwo pieniędzy. Ale to wszystko nie prawda. Kocham koty, ale nie do tego stopnia. A rzeczy dla kota kupuję z własnych kieszonkowych. Mówią stale jakieś głupoty. Próbowałam z nimi rozmawiać spokojnie, ale to nic nie daje.
Anonimowa, 13 lat
Zmień podejście
W czasie wycieczki, wychodząc z pokoju, usłyszałam wiwaty koleżanek, że wyszłam i wulgarny komentarz kolegi. Sądząc, że nie słyszę, powiedzieli, co o mnie myślą - sama parę razy w życiu zrobiłam coś podobnego. Od tamtej pory zaczęłam się wycofywać, chować, bać ludzi i rozmowy z nimi. Boję się odrzucenia. Boję się zbliżyć do kogokolwiek, śmielej się zachować, odmówić pomocy, wyrazić swoje zdanie, gdy mam inny pogląd, być szczera, zrobić cokolwiek, czego nie robią inni. Teraz jednak chcę zbliżyć się do dwóch koleżanek, ale jednocześnie boję się tego.
Gimnazjalistka
Najnowsze w serwisie
- „Niech żyje król! Koronacje Sasów na Wawelu”
- Odnaleziono nieznany utwór Mozarta
- Te rzeki mogą wylewać
- Koń rzeczny
- Kończymy pracę nad październikowym numerem
- Jak często się spowiadasz?
- Zamek dla dzieci
- 80 lat temu ruszyli polscy spadochroniarze
- Kiedy Maryja nie rozumiała Jezusa?
- Most św. Jana zniszczony
