Ten czas minął nieprawdopodobnie szybko. I, mimo początkowych obaw, spędziłam go naprawdę znakomicie. Owszem, były chwile kryzysu, jednak nieustannie czułam obecność Boga. Wiedziałam, że On nigdy mnie nie zostawi. Słyszałam nawet opowieść o tym, jak pewien człowiek, patrząc na ścieżkę swojego życia, widział ślady cztery stóp. Szedł razem z Bogiem, aż pewnym momencie na piasku można było dostrzec jedynie dwa odciski. Człowiek zastanawiał się, dlaczego został opuszczony przez Najwyższego, lecz nie wiedział, że w tych chwilach, kiedy już sobie nie radził, Jezus niósł go na swoich ramionach.

Dzięki tym rekolekcjom odkryłam również fakt, że Bóg jest prawdziwie obecny w Eucharystii. Najwyraźniej byłam tak przyzwyczajona do swojej wiary, że nie potrafiłam się nią zachwycać, żyć nią na co dzień. Jestem niesamowicie wdzięczna za ten święty czas i mam nadzieję, że jego owoce będę mogła oglądać nie tylko teraz, ale również za kilka miesięcy.