wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1186 | WYNIKÓW
Problem z matematyką
W tym roku szkolnym przeniosłem się do nowej klasy, bo wcześniejszej dokuczali mi. Od tego roku jest nowa nauczycielka od matematyki. I tu zaczęły się problemy. Na lekcjach idzie mi bardzo dobrze. Na sprawdzianach okropnie, a na próbnych sprawdzianach szóstoklasisty idzie mi bardzo dobrze. Mam praktycznie same 3 i kilka 5. Tróje mam z kartkówek i prac
domowych. Zaś te kilka 5 to za prace dodatkowe. Chciałbym wybrać się do katolickiej szkoły, ale tam potrzebne są dobre stopnie. Ocen z matematyki nie chce rodzicom ujawnić, bo będzie krzyk. Niestety, rodzice są zapracowani. Tata jest tylko w weekendy, mama
godzinami siedzi w pracy, a brat mi wiecznie dokucza. Naprawdę nie wiem co
mam zrobić. Proszę o pomoc.
Szóstoklasista
Odpowiednie podejście do problemu
„Po raz kolejny tłumaczę ci, żebyś się nie porównywała do koleżanek. Ty się uczysz dla siebie. W mojej klasie był taki fajny chłopak, mistrz ortografii. Pisał bezbłędnie, bo gdy miał 7, 8 lat, to opiekująca się nim babcia przez kilka miesięcy ćwiczyła z nim pisanie. Spróbuj się tak „pobawić”. Od dzisiaj do końca roku, a przekonasz się, jakie będą efekty. Bez pracy nie ma kołaczy”- zakończyła przemowę dumna z siebie Paulina, a ja aż jęknęłam, bo fakt, jakiś kołacz bardzo by się w naszej naukowej altanie przydał.
Ucieczka w marzenia
Mam wybujałą wyobraźnię, żyję w takim swoim świecie. Nawet gdy wykonuję jakąś pracę, to i tak bujam w obłokach. Jednak w głębi tak naprawdę jestem inna. Wierzę w Boga, ale moja wiara też czasami służy marzeniom. Niedawno stwierdziłam, że ja się w ogóle nie przysłużyłam jeszcze ludziom. Nigdy chyba nie miałam tak dobrego kontaktu z rówieśnikami, nie miałam znajomych. Z jednej strony chciałabym żyć inaczej, z drugiej ogranicza mnie mój rozmarzony charakter. Kiedy czytałam ,,Cierpienia młodego Wertera", miałam już dość, ponieważ główny bohater bardzo przypominał mi siebie. Nie wiem, co robić z moją wyobraźnią.
Licealistka
Po powrocie z kolonii
„Najgorsze były wieczory, gdy już gaszono światło, a ja nie mogłam zasnąć i byłam jedną wielką tęsknotą. Płakałam w poduszkę dopóki nie zauważyłam, że koleżanki robią dokładnie to samo. Zaczęłam się śmiać, bo w każdego łóżka dobiegało wycieranie nosa. Po chwili śmiałyśmy się wszystkie i odtąd nasze wieczory były fantastyczne. Taka Marysia potrafiła kapitalnie opowiadać o swoim młodszym rodzeństwie, Kinga streszczała przeczytane książki, a Patrycja opowiadała o swoich zwierzętach. Byłyśmy rano niewyspane, ale wreszcie radosne, wyluzowane, oczekujące wieczorów.”
