wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 763 | WYNIKÓW
Rodzina, wracaj na drzewo!
Może wielu z Was uśmiechnęło się, czytając na okładce słowa: „Rodzino, wracaj na drzewo”. Można się śmiać oczywiście, ale rzecz jest bardzo poważna. Dlaczego? Zacznijmy od początku, czyli od pierwszej niedzieli Adwentu. Wtedy większość z Was, czytelników tego tekstu, zaczęła chodzić na Roraty „małogościowe” pod hasłem „Będziesz czytał Biblię codziennie”. I wielu pewnie nie opuściło jeszcze dotąd ani jednego dnia. I bardzo dobrze.
Zbliżyć się chociaż trochę
Znamy się z widzenia, mamy swoje adresy w znajomych na f-b, ale do tej pory nie rozmawialiśmy. Koleżanka z jego klasy powiedziała, że on jest bardzo nieśmiały, a gdy mu na czymś zależy, to tylko bardziej się stresuje. Tak bym go chciała poznać, zanim opuści naszą szkołę po maturze. A jej czas już bliski.
Licealistka
Zaprosić do grona znajomych
Już dawno zwróciłam uwagę na pewnego ministranta. Bardzo chciałabym go poznać. Jestem staroświecka i uważam, że to chłopak ma zabiegać o dziewczynę. Jednak teraz zastanawiam się, czy ośmielić się i zaprosić go do znajomych na f-b. Podczas mszy wpatruję się w niego, kilka razy spoglądaliśmy na siebie i on się nawet raz pomylił przy czytaniu, a ja musiałam opuścić głowę, bo chciało mi się śmiać.
Niepewna
Powolne odsuwanie się
Nie mam już ochoty na bycie jej przyjaciółką. Ona bardzo się zmieniła w VI klasie. Nieustannie mnie krytykuje, wyśmiewa, a jednocześnie ciągle potrzebuje. Głównie do tego, bym słuchała o jej powodzeniu, którego wcale nie widać. Przestała chodzić do kościoła, śmieje się z mojej pobożności. Gdy czuje, że mam jej serdecznie dosyć, to zaraz wspomina, że jesteśmy przyjaciółkami od zerówki, że jej chyba teraz nie opuszczę.
12-latka
To jest okropne
Moja koleżanka mówi że już nie wierzy w Boga. Jeśli z nią rozmawiam, w ogóle mnie nie słucha. Martwię się o nią, bo jeszcze wpadła w taką bandę, która opuszcza lekcje i nie chodzi do kościoła, opuściła się w nauce. Mało osób z klasy z nią się koleguje. To okropne. Mówi, że życie jest bezsensowne. A kilka miesięcy temu uważała inaczej. Co mam robić ?
12 latka
Niecierpliwość
Poznałam na obozie szkolnym chłopaka starszego o dwa lata. Przystojny, miły, z poczuciem humoru. Zauważyłam, że ja też go zaciekawiłam. Gdy po kilku dniach powiedział mi „cześć”, to z wrażenia nie odpowiedziałam. No i od tego momentu zaczął mnie ignorować. Przeżywałam każde spotkanie na szkolnym korytarzu. Usłyszałam, jak jego kolega coś mówił do niego na mój temat. Zamęczam teraz przyjaciółkę moim problemem, bo przecież w czerwcu on opuści gimnazjum. Nie chcę czekać, aż spotkamy się z liceum.
14-latka
Natłok problemów
Nałożyło mi się kilka problemów, w tym sercowe. Opuściłam się znacznie w nauce, nie umiem wytrzymać sama ze sobą, chodzący kłębek nerwów. Zaczęłam się samookaleczać... Wiem że to nie jest rozwiązanie, ale pomaga mi. Nie wiem co robić. Dostałam szlaban od taty za oceny, nie mogę nigdzie wychodzić - mam się uczyć. Przecież każdemu może podwinąć się noga, a 3 to nie jest najgorsza ocena. Jak mam sobie radzić ze złością? Jaki inny sposób na wyładowanie emocji? Co z tatą?
Wykończona
Nowa aktywność
Usiadłam przy bramie, nawet mnie nie zapięły. Obserwowałam nasze marianki, jak szybko pracują, podlewają, ale też uważnie czytają napisy na nagrobkach. Stanęły przy opuszczonym grobie i nagle wszystkie uznały, że oto biorą go pod opiekę. A przecież nie ma bardziej energicznych dziewczyn niż one. Oto już wszystkie chwasty wyrwane, już Kamila pożycza grabki od starszej pani, już Jadzia biegnie po sadzonki do stoiska przy bramie. Zdrzemnęłam się, a gdy otworzyłam oczy, ujrzałam szalone marianki kilka rzędów dalej przy kolejnym grobie.
Jezus przebaczył
Koleżanki się na mnie obraziły, bo ostro sprzeciwiłam się pijaństwu na wycieczce. Wmieszały w tę sprawę dziewczyny mające zamiar popijać, więc one też mnie unikają, nie odpisują, nie odbierają telefonów. Zrezygnowałam z wycieczki. Rodzina mnie wspiera, brat rozśmiesza, ale mi żal. Żal mi tych chwil razem spędzonych, wpisów do pamiętnika. Ile razy siedziałam cicho, kiedy nie zgadzałam się z ich opiniami. Ile razy uśmiechałam się mimo że byłam na nie zła? Czuję się trochę jak Jezus (choć nie ma co porównywać jego cierpienia z moim) opuszczony i zdradzony.
Szóstoklasistka
