wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 8497 | WYNIKÓW
Jak poprawić relację z mamą?
Moja mama strasznie na mnie krzyczy. Oskarża mnie, że za mało pomagam, a to nieprawda. Ale nie słucha mnie, gdy się tłumaczę. Krzyczy jeszcze bardziej. Ostrzegała mnie, że jeśli nie przyniosę paska na świadectwie, to odbierze mi wszystko- komórkę, dostęp do komputera. Byłam przerażona, bo paska nie było. Ale mama nic mi nie zrobiła, tylko krzyczała, jak zwykle. Jak poprawić nasze relacje?
Córka
Jak z czasów średniowiecza?
. Podbiegałam co jakiś czas do nich i dowiedziałam się, że najpierw nie było Darii za wesoło. Uczestnicy obozu przybrali pozy luzaków, którzy nie uznają żadnych zasad. A ponieważ wcale tacy nie są, więc własny stres chcieli pokonać śmiejąc się i szydząc z osób, które wyróżniały się w tłumie. No i padło na Darię, że nie powinna być dziecinna, że rodzice o niczym się nie dowiedzą, że z życia trzeba czerpać jak najwięcej przyjemności, że nie powinna zachowywać się jak bohaterka średniowiecznych żywotów świętych.
Po powrocie z kolonii
„Najgorsze były wieczory, gdy już gaszono światło, a ja nie mogłam zasnąć i byłam jedną wielką tęsknotą. Płakałam w poduszkę dopóki nie zauważyłam, że koleżanki robią dokładnie to samo. Zaczęłam się śmiać, bo w każdego łóżka dobiegało wycieranie nosa. Po chwili śmiałyśmy się wszystkie i odtąd nasze wieczory były fantastyczne. Taka Marysia potrafiła kapitalnie opowiadać o swoim młodszym rodzeństwie, Kinga streszczała przeczytane książki, a Patrycja opowiadała o swoich zwierzętach. Byłyśmy rano niewyspane, ale wreszcie radosne, wyluzowane, oczekujące wieczorów.”
W poszukiwaniu szkoły
Dostałam się do technikum, ale jednak zdecydowałam, że poszukam innej szkoły. Rodzice zgodzili się ze mną, że warto spróbować. Tylko nie wiem, którą szkołę wybrać, bo w każdej jest jakiś plus, ale też minus. Gdzie zadzwonić najpierw, gdzie później? Czy brać pod uwagę profil, który mi odpowiada, czy opinię i poziom? Jestem skołowana.
Niepewna
Wybrany przez Boga
Od miesięcy byłam na prawie każdej Mszy, do której on służył. Bardzo, ale to bardzo mi się spodobał, to zaangażowanie w parafię i bijąca od niego dobroć. Trochę zerkaliśmy na siebie, ale zabrakło nawet uśmiechów. Teraz dowiedziałam się, że ten chłopak idzie do seminarium. Czuję złość pomieszaną z roz-czarowaniem. Wiem, że nie mogę ingerować między niego a Boga. Marzę, aby poznać go i może liczyć, że zmieni plany. W końcu w jakimś sensie seminarium jest, oprócz nauki, czasem próby, prawda? Może to nie będzie dla niego? Jestem młoda, mogę poznawać ludzi, on tak samo, nic niczego nie wyklucza, a ja w sercu, cichutko, mogę liczyć na to, że akurat zmieni plany...
Co Pani o tym myśli?
17-latka
