wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 693 | WYNIKÓW
Kajakami do kościoła
Dzieci robiły wielkie oczy, gdy dorośli zaczęli wspominać obozowe, wakacyjne zauroczenia. Pan Krzysiek widząc smutek Basi i Przemka poradził im swoim tubalnym głosem, by się cieszyli, że się polubili, że poznali ten stan drżenia serca i nie robili smętnych min. Na to zaraz odezwał się nasz Pan, by sobie niczego nie obiecywali
Łamanie zasad
Tyle razy słuchałem upomnień na temat swojego zachowania i zawsze dobrze wiedziałem o co chodzi, czego ode mnie oczekują. W moim wielkim łbie mam jasne zasady- nie wolno ciągnąć smyczy do zadławienia, nie wolno wszczynać walk z obcymi psami, nie wolno warczeć na małe dzieci, które podchodzą do mnie z sympatią. Pani nie musi mi ciągle tego przypominać, bo ja to wiem.
Do zachodu słońca
Dzieci się zaśmiewały, postanowiły te scenki odegrać. Oj, ile radości sprawiało wczuwanie się w zapalczywych szlachciców, którzy szybko wyjmowali szable, gotowi do walki. Aktorzy byli tak wiarygodni, że istniała obawa, że bójki będą prawdziwe, a nie udawane. Musiałam szczeknąć kilka razy, by rozładować napięcie. Wybuchał wówczas śmiech, oczywiście ze mnie, że dałam się nabrać, że oni tylko udają złość. Akurat, ja swoje wiem.
Nadążyć za dziećmi
. Dzieci biegały po ogrodzie- od trampoliny z wysokimi skokami do huśtawki, ale po chwili już bieg na tył ogrodu, potem do domu, szybko po schodach, bo trzeba przynieść skakanki, ale nie można od razu skakać, bo lepiej pojeździć na hulajnodze od bramy do płotu i z powrotem. Chylę czoła przed Koką, która nadążała za dziećmi.
Szkolny dzwonek
Kuzyn nadbiegał z drugiej strony i wołał, by się pospieszyć, bo zaraz dzwonek. Oczywiście, chciał nastraszyć młodsze kuzynki i udało mu się. Zosia o mało się nie rozpłakała, Lola wyrwała w kierunku wejścia. Pan w pośpiechu wiązał moją smycz do płotu i zapewniał Zosię, że się z Kubą rozmówi za sianie paniki. Przecież inne dzieci powoli nadchodzą ze wszystkich stron.
Brak tytułu
Na pyszne truskawki dostarczone przez jedną z parafianek polała się rzeka śmietany, a potem powstawały baśnie o rzekach, ale nie zabrakło też podań o utopcach grasujących w strumyku na Wójtowej Wsi. W związku z tym kompletnie nie rozumiałam porozumiewawczych spojrzeń wymienianych przez Paulinę, Jadzię i Kamilę. Gdy dzieci zakończyły zajęcia, przyjaciółki rozsiadły się w naszej altanie i tak obgadały Julię, że aż struchlałam.
Aby radośnie zacząć dzień
Witamy się serdecznie, zawijamy smycze, dorośli się denerwują, rozplątują, a my specjalnie zawijamy je jeszcze bardziej. Taka poranna zabawa, której oczekują od nas dzieci, bo robimy widowisko. Czyż to nie sympatyczne, że wszyscy uczniowie i garstka przedszkolaków od razu się śmieją, komentują, oczywiście stoją i za nic nie chcą ruszyć, dopóki Pan lub Pani Koki nie zrobią z nami porządku? Przecież to takie ważne, by pożegnać rodziców z uśmiechem, w dobrym humorze.
