wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1483 | WYNIKÓW
Nie muszą wiedzieć
Kolega z klasy coraz częściej do mnie podchodzi, zagaduje, często rozmawiamy. Świetnie się dogadujemy. Razem uczymy się na przerwach, czasem ja go odpytuję czasem on mnie. Myślę, że coś mogłoby z tego być, może nie teraz, ale kiedyś jak najbardziej. Jestem niesamowicie wrażliwa i obawiam się, że mnie wyśmieją, że jesteśmy razem. Nie zniosłabym tego. Chciałabym zmienić już szkołę, nienawidzę swojej. Co mam zrobić, jeżeli zaproponowałby mi przyjaźń lub związek?
15-latka
Samotność przeszkadza
Nigdy nie miałem kolegi, a co dopiero przyjaciela. Zawsze byłem sam, podczas gdy inni się bawili, rozmawiali itp. W przedszkolu miałem koleżankę, z którą się lubiliśmy, później byliśmy w jednej klasie, lecz jakoś w czwartej klasie odsunęła się do dziewczyn. Chłopaki z klasy śmiali się ze mnie na w-f-ie, ponieważ nie interesuję się sportem. Jestem w nowej klasie i chociaż nikt mi nie dokucza, to jednak nie ma chłopaków, z którymi mógłbym swobodnie rozmawiać, bądź spotykać się po lekcjach. Nie mam z nikim wspólnego tematu.
Siódmoklasista
Niezdecydowanie
W szkole muzycznej, gdzie spędzam tak wiele czasu zwróciłam uwagę na sympatycznego chłopaka. Marzę o nim nieustannie, jestem przekonana, że się zakochałam i wreszcie postanowiłam go poznać. Ale wtedy nagle pojawiło się pytanie, czy czasem nie wolę, by wszystko pozostało w sferze marzeń. W takiej niepewności zaczęły się wakacje. Teraz na zmianę raz planuję, że zapiszę się do tego samego zespołu, w którym on gra, że będę się koło niego kręcić, poszukam wspólnych znajomych, to znowu wszystko wydaje mi się dziecinne i wolę niczego nie zmieniać. Co Pani sądzi o takiej dziwnej sytuacji?
16-latka
Przekroczone granice
Poznałam w gimnazjum kolegę, rozmawiałam z nim jak z każdym, nie wysyłałam żadnych sygnałów, że myślę o czymś więcej. Nagle obraził się. Poszedł do liceum, myślałam, że zmądrzał, a tymczasem napisał wulgarny list, rozpowiada o mnie straszne rzeczy, ostrzega, że mnie zniszczy, gdy przyjdę do tej szkoły, a ja nigdy z nikim nie miałam zatargów. Nie mam pojęcia, z czego to może wynikać. Zawsze byłam wobec niego w porządku. No i nie ukrywam, że coraz bardziej się boję.
Już licealistka
Uśmiech ducha
Ja wierzę w duchy. Z niektórymi nawet mam bliższy kontakt. I wcale nie bawię się w jakieś ich wywoływanie. Nie wierzycie? A ja po prostu sobie z duchami... rozmawiam. Najczęściej i najchętniej rozmawiam z duchem mojej mamy. Nie myślałam o niej nigdy jak o kimś, kogo ciało jest w ziemi. Wierzę, że moja mama żyje. Nie ma jej obok mnie, tak, żebym mogła jej dotknąć, przytulić się do niej, zobaczyć ją – to prawda. Ale jak powiedziała mi po jej śmierci moja przyjaciółka: „Mama teraz może zrobić dla ciebie więcej, niż wtedy, gdy żyła”. I tak rzeczywiście jest.
Wyznania lenia na początek września
Boję się tego roku , ale mam nadzieję , że to mnie, jako lenia patentowanego , największego na świecie lenia , z gatunku leni
całodobowych , rodzaju leni wyjątkowych , rzędu leni szczególnie obdarzonych lenistwem , gromady leni w zaawansowanym stadium lenistwa , których nikt nie pobije, żeby nie wiem ile trenował i ćwiczył , ten jakby strach , że zawalę - zmotywuje . Porządnie zmotywuje. Chociaż mnie nic ostatnio nie rusza , nie mówiąc już nawet o lenistwie ... Bezwrażliwiec . Zupełne przeciwieństwo
10-letniej , wrażliwej dziewczynki ... No mniejsza. Po raz pierwszy chyba naprawdę nie chcę wracać do szkoły . Zawsze już od połowy
sierpnia aż mnie nosiło , kiedy w końcu wrzesień . Teraz na odwrót ...- lenistwo...
Gimnazjalistka
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
