wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 20077 | WYNIKÓW
Zazdroszczę innym ministrantom
Zazdroszczę ministrantom, o których czytam w Małym Gościu. U nas zostało tylko pięciu chłopaków, brakuje kandydatów. Wszystkich zraża ksiądz emeryt, który nas krytykuje, wyśmiewa. Powiedział, że chodziłem na kolędę dla pieniędzy, a to nieprawda. Poskarżyłem się mamie, ale proboszcz uznał, że to były żarty, że ja przesadzam, że mam przeprosić. Przez tyle lat poświęcałem wiele czasu na służbę w kościele. Mieszkam blisko kościoła, byłem na każde zawołanie. Teraz jestem załamany, nie mogę się uczyć, chce mi się płakać. Unikam mszy, które odprawia ksiądz emeryt. Zresztą, raz mnie spotkał i zakazał służenia na swoich mszach. Bardzo to przeżywam. Proszę mi wytłumaczyć coś, czego sobie nie umiem wyjaśnić.
Gimnazjalista
Bądź sobą
Jest mi ciężko. Przede wszystkim dlatego, że mam idealną rodzinę. Rodzice są niebywale mądrzy. Rodzeństwo zdolne i utalentowane. Mam wrażenie, że tylko mi nauka przychodzi z trudnością. Owszem, mam świetne oceny, ale kosztem ogromnej pracy, na granicy wykończenia. Lecz muszę udowodnić, że pasuję do reszty. W dodatku nie wiem, co bym chciała studiować, co zdawać na maturze, co robić w życiu. Rodzina jest przekonana, że nie przerwę tradycji, jeśli chodzi o zawód, a ja mam wątpliwości. Po cichu marzę o dobrej rodzinie i fakt, że nie mam chłopaka jest dla mnie przykry. W klasie każdemu pomagam, staram się być miła, ale chyba koledzy nie widzą we mnie atrakcyjnej dziewczyny.
16-latka
Chyba się pogubiłem..
Nie wiem, co jest tego powodem, ale jakoś na niczym mi nie zależy. Jestem uzależniony od komputera i Internetu, ze znajomymi, których mam mało, kontaktuję się tylko przez Internet. Nie mam pasji, nie wiem, co chciałbym w życiu robić, bo dla mnie liczy się tylko duży zysk, najlepiej nic nie robiąc. W dodatku pokłóciłem się z koleżanką, na której mi tak zależy. A to wszystko z zazdrości i podejrzeń. Pojechałem ją przeprosić, po raz kolejny zgodziła się pogadać, przebaczyła. Ale boję się, że gdy od września będziemy w różnych szkołach, ona pozna innego chłopaka. Często myślę o śmierci.
16-latek
"Otwarte okno"
Moje dzieciństwo było ciężkie z pijącym ojcem. Aż tu niedawno ojciec przestał pic, rzucił też palenie, wystraszył się choroby. Niestety, wcale nie jest teraz łatwiej, bo ojciec jest drażliwy, do wszystkiego się wtrąca, a z mamą to się im raczej nie układa. Tymczasem ja bym się chciała im zwierzać z moich problemów. Już za rok matura, co dalej, tyle spraw. Mam cudownego chłopaka, świetnie się dogadujemy, mam grupę przyjaciół, ale dom to miejsce, w który najczęściej wybucham, czego się potem bardzo wstydzę. Czy to za wielkie pragnienie, by można się z rodzicami dogadywać, rozmawiać, szukać wsparcia?
Licealistka
Moja droga do misji
W drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia roku 2004 w Azji południowo – wschodniej rozegrała się tragedia, która poruszyła mnie dogłębnie. Tysiące ludzi straciło życie pod ogromnymi masami wody, a ja patrzyłem na telewizyjne obrazy zniszczeń i myślałem, jakby pomóc. Podzieliłem się tym z s. Anną, służebniczką która wówczas prowadziła w mojej parafii ognisko misyjne dzieci. Zapragnąłem chodzić na spotkania, by bliżej się przyjrzeć, jak wygląda animacja misyjna najmłodszych. We wrześniu 2005 r. s. Anna zaproponowała mi udział w kursie animatora misyjnego, który za kilka tygodni miał się rozpocząć w Wydziale Misyjnym krakowskiej kurii. Wahałem się, ale ostatecznie poszedłem...
Za wysoki poziom?
Od września chodzę do liceum. Bardzo się cieszyłam, bo dostałam się na wymarzony profil (humanistyka). Niestety minusem jest to, że szkoła jest bardzo daleko od mojego domu i muszę mieszkać w internacie z 8 dziewczynami w pokoju. Po upływie miesiąca boję się też, że nie dam rady. W moim gimnazjum był niski poziom nauczania, a tutaj mają bardzo duże wymagania. Po drugie bardzo przejmuję się wszystkim i często się stresuje albo mam pesymistyczne myśli. Pracuje trochę nad tym, ale nie zawsze mi to wychodzi. Po trzecie jestem troszkę nieśmiała i nie wiem czy koleżanki mnie polubią. Może ma Pani jakieś rady?
Licealistka
Nie wiem, czeo chcę
Nie wiem czego chcę. Czasami chcę być taka jak inni, ale zdarzają się momenty, kiedy próbuję znaleźć swój własny styl. Jest to jednak bardzo trudne do zaakceptowania. Czasem robi mi się smutno i zazdroszczę koleżankom różnych drogich rzeczy, ale czasami w duchu nie mogę uwierzyć, że tak naprawdę większość dziewczyn wygląda tak samo. Te same buty, bo wszyscy je noszą. Z drugiej strony na początku roku szkolnego zakupiłam w promocji coś drogiego i modnego, no i nie żałuję. Już prawie wakacje, a to w dobrym stanie. Lecz inne rzeczy stają się przebojem sezonu i już sama nie wiem, co robić.
Gimnazjalistka
Pomóc zakochanej
Moja przyjaciółka nie może przestać myśleć o koledze z klasy. Na obozie integracyjnym okazał się kulturalny, rozmowny, miły. Potem stał się człowiekiem chamskim, wyśmiewaj ją z kumplami i unikał na korytarzu. Potem znów stał się bardzo miły, podawał jej piłkę podczas gry. Już przez dwa lata trwa ta huśtawka- raz jest sympatyczny, raz jej unika. Kilka dni temu znów do niej zagadał, a następnego dnia udawał, że nie zna, ponieważ towarzyszyli mu ludzie z klasy. Co mogę zrobić, żeby pomóc mojej przyjaciółce o nim zapomnieć? Boję się, żeby przez to nie opuściła się w nauce.
Przyjaciółka
Bez nieśmiałości do liceum
Od zawsze byłam bardzo nieśmiała, wręcz chorobliwie. Boję się zagadać do ludzi, nawiązać nowe relacje, a niedługo idę do szkoły średniej i chciałabym coś z tym zmienić.
Boję się odezwać na lekcjach, nawet jak coś wiem, bo wydaje mi się, że klasa będzie się ze mnie śmiała, ewentualnie odpowiadam bardzo cichutko. Gdy ktoś mnie o coś spyta, rumienię się i pokrętnie odpowiadam bez ładu i składu. Nawet boję się patrzeć ludziom w oczy, czuję się wtedy skrępowana. Mam tylko kilka bliskich osób, wśród których zachowuję się normalnie, nagle tryskam energią, jestem wygadana, zabawna i przebojowa.
Gimnazjalistka
Malarz malarza
Kiedyś już fałszowałem obraz tego malarza Flandrina – pamiętacie? Wątpię. Większości z Was nie było wtedy na świecie albo było dzieckiem w kolebce. Chociaż może nie, bo kolebki były modne za życia Flandrina – i to właśnie tego, którego fałszowałem, a to nie ten Flandrin, którego na warsztat biorę dzisiaj. Bo tamten był jego ojcem i nazywał się Jean Hippolyte Flandrin. Żeby było śmieszniej, to dwaj bracia jego ojca też byli malarzami: Auguste i Paul-Hippolyte. I co ciekawe też nazywali się Flandrin. Tak więc jeśli zobaczycie gdzieś obraz podpisany „Flandrin”, to nie bądźcie tacy pewni, że wiecie, o którego chodzi.
