wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 20058 | WYNIKÓW
Nowa iskra
Rozstaliśmy się z chłopakiem, to była nasza wspólna decyzja. Ale spotkaliśmy się niedawno na imprezie, tańczyliśmy, było tak pięknie jak dawniej, iskrzyło mocno. A przecież ja już zaczęłam chodzić z innym chłopakiem i teraz czuję, że to był błąd, bo drażnią mnie jego wady. Nie chce go jednak zranić. Boję się ryzykować, nie wiem, co robić. Czy to prawda, że kocha się tylko raz, że największa jest pierwsza miłość?
17-latka
Pamiętliwa przyjaciólka
Zdarzyło się, że zachowałam się głupio, obgadałam przyjaciółkę, a ona się o tym dowiedziała. Strasznie żałuję, przeprosiłam, naprawiłam wszystko, poinformowałam innych, że to nie było tak jak mówiłam. Niby mi przebaczyła, ale nie jest tak jak dawniej. Gdy proponuję wyjście, nie ma czasu, jest wciąż zajęta, unika mnie. To wspaniała dziewczyna, ale bardzo pamiętliwa, zerwała już kontakty z kilkoma osobami. Lubię ją i chcę się przyjaźnić.
13-latka
Rozpieszczony młodszy brat
Mam o sporo lat młodszego brata. Rozpieszczamy go wszyscy, ja, niestety, też. Tuszuję różne jego sprawki, wypełniam jego obowiązki. Ale to nic w porównaniu z rodzicami, a szczególnie mamą, która jest na punkcie najmłodszego synka kompletnie zaślepiona. Gdy on zaczepia braci, ryzykuje, że oberwie, bronię go, chociaż to oni mają rację. Nie mówię o tym mamie, żeby jej nie było przykro z powodu agresywnych zachowań najmłodszego.
Starsza siostra
Rodzice- worek treningowy
Sama się na siebie złoszczę, że wyżywam się na rodzicach. Wiem, że to ja mam problem. Jestem po cichu i w tajemnicy zauroczona w koledze z treningów. Teraz są wakacje, nie widuję go, więc stałam się bardziej nerwowa i wybuchowa. Sama obecność rodziców mnie drażni, a gdy dopytują, to wybucham. Skąd we mnie tyle złości? Żeby było jeszcze dziwniej, to moi rodzice specjalnie się tym zachowaniem nie przejmują.
15-latka
Dlaczego przestał pisać?
Niedawno na urodzinach koleżanki poznałam pewnego chłopaka. Napisał do mnie, świetnie się nam rozmawiało, chociaż były to tylko miłe koleżeńskie rozmowy. Żadnych wyznań nie było, ale ja i tak się zauroczyłam. Od jakiegoś czasu przestał pisać. Wiem, że jest w domu, widziałam go z daleka. Bardzo mi smutno i przykro i nie wiem, czy jeszcze go pytać co się dzieje, skoro dwa razy napisałam, a on milczy?
14-latka
Kłótnie w szatni
Każdy wf u nas wygląda tak samo. Na początku liczy się tylko zabawa i wszystko jest super, a nagle wchodzimy do szatni się przebrać i wybuchają kłótnie. Np. o to, która przepuściła więcej goli, kto mógł im strzelić gola, ale tego nie zrobił. Wszyscy krzyczeli, jedna dziewczyna się rozpłakała. Nie wiem, co robić i w jaki sposób przekonać koleżanki, że kłótnia to najgorszy sposób na porozumienie, czy wyładowanie emocji.
Szóstoklasistka
Dziecinne zachowanie
Znam chłopaka od dziecka. Gdy byliśmy mali, bawiliśmy się, rozmawiali. Nasi rodzice co jakiś czas spotykają się i wtedy musimy być obecni na takich imprezach. Niestety, od pewnego czasu chłopak udaje, że mnie nie zna. Nawet cześć nie mówi. A gdy ostatnio przyszłam do niego z moimi rodzicami, nie odezwał się do mnie ani słowem. Uważam, że to głupie zachowanie, ale nie wiem, co mogę zrobić.
12 latka
Co z przytulaniem?
Zakochałam się w starszym o rok chłopaku i on chyba we mnie też. Często po szkole odprowadza mnie do domu, a gdy juz jesteśmy pod moim blokiem, to chce mnie przytulić. W sumie ja też tego chcę, ale jakoś nie potrafię. Bardzo chciałabym z nim chodzić, ale boje się, że sie na mnie obrazi, jak nie będę go chciała przytulic albo np. chwycić za rękę....
Smutna 13- latka
Żałuję za złość
Lola siedzi przy biurku i w wielkim skupieniu coś pisze. Mama zagląda jej przez ramię i zauważa błąd. Radzi od razu wziąć gumkę do ręki, lecz córka wścieka się, próbuje wmówić mamie, że wcale się nie pomyliła, że tak właśnie tekst był zapisany na tablicy. Taki drobiazg, dobre chęci mamy, a awantura wisi w powietrzu. Na szczęście ktoś dzwoni, Lola pędzi do przedpokoju i z radością naciska domofon, by wpuścić kuzyna.
Nie nudzę się z sobą
Niektóre koleżanki przyznały, że niechętnie wracają do domu. Rozmawiając z nimi odkryłam, że one po prostu nudzą się, gdy zostają same. Nie potrafią znaleźć sobie zajęcia, posiedzieć w ciszy, potrzebują ciągłej stymulacji, rozrywki, kontaktu z innymi. Nie chcę nikogo oceniać, może to taki typ osób, ale to też wydaje mi się smutne, bo w końcu ile można wiecznie być napędzanym rozrywką? Zawsze chyba przychodzi taki moment, że zostaje się samemu. Zresztą, bywa i tak, że ci znajomi zawodzą, a z rodziną kontakt nie najlepszy, więc z kim wtedy żyć jak nie z sobą samym? Gdy rozmawiam z różnymi osobami, coraz częściej zdarza się, że jest mi ich po prostu żal. Moja mama ogólnie twierdzi, że większość tych ludzi zachowuje się tak nie dlatego, że lubi i ma taką potrzebę, ale podążają za tłumem, może boją się iść pod prąd, może tak zostało im wmówione, że to jest to "prawdziwe życie", a może też nie wyobrażają sobie inaczej?
Najnowsze w serwisie
- Jest lutowy numer "Małego Gościa"
- Jezus czyni nasze życie prostym
- Można oglądać Marsa, Jowisza, Wenus i Saturna
- Dzień Babci i Dziadka
- Jak świętować niedzielę?
- Odkrywaj Jezusa na nowo
- Dziecko, odpuszczone ci są twoje grzechy
- Bądź wola Twoja, Panie Jezu!
- Módl się codziennie
- Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan
Najpopularniejsze
- Dzień Babci i Dziadka
- Jest lutowy numer "Małego Gościa"
- Można oglądać Marsa, Jowisza, Wenus i Saturna
- Jak świętować niedzielę?
- Jezus czyni nasze życie prostym
- Zamek Królewski w Warszawie
- Rusz na Orszak Trzech Króli
- Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan
- Najodważniejsi w kościele
- Pół miliona wiernych na Watykanie
