wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1181 | WYNIKÓW
Nie martwmy się
Od jakiegoś czasu czytam Biblię (to znaczy, czytałam zawsze, ale zwykle na zasadzie losowania, niedawno postanowiłam czytać codziennie co najmniej dwa rozdziały, tak, żeby przeczytać w końcu Pismo Święte od deski do deski), Ciągle jestem w Księdze Rodzaju i w opisie wygnania z Raju, niby tak dobrze znanym, natrafiłam na zdanie, które uderzyło mnie z ogromną mocą. ,,Pan Bóg sporządził dla mężczyzny i jego żony odzienie ze skóry i przyodział ich". W momencie, który ośmielę się nazwać najmroczniejszym momentem w historii ludzkości, Bóg nie tylko zapowiada przyszłe zbawienie i daje nadzieję, ale też troszczy się o najprostsze, doraźnie potrzeby.
W każdym znajduje się przynajmniej odrobina dobra. Trzeba je tylko odnaleźć.
Śniło mi się, że jestem blisko swego domu, na olbrzymim placu zabaw, gdzie bawiły się gromady dzieci. Jedne śmiały się wesoło, inne przeklinały. Tak byłem tym zdenerwowany, że wpadłem między nich i waląc gwałtownie pięściami próbowałem ich pohamować. W tym momencie ukazała mi się postać. Mężczyzna. Miał na sobie spływający do ziemi płaszcz, a z twarzy promieniowało takie światło, że nie mogłem na niego patrzeć.
Dojrzałam i zrozumiałam
Ja naprawdę w wielu rzeczach dojrzałam podczas tych minionych miesięcy. Nie było mi łatwo zrozumieć, pogodzić się z nimi, ale przyszedł taki moment, gdy sama zrozumiałam, że może najwyższy czas zamknąć niektóre sprawy, zapomnieć, dojrzeć w końcu i wydorośleć.Nie można ciągle rozpatrywać tego samego, bo najczęściej to się kończy tak jak w moim przypadku, że się gubisz, robisz głupstwa, tracisz to co było dla Ciebie naprawdę ważne i cenne. A później jest płacz i pytania dlaczego, jak to się stało? Wybaczyłam Moim Rodzicom, wybaczyłam sobie. Mogę się modlić i to jest najważniejsze. Czas pokaże, co los przyniósł dla mnie, co Bóg zaplanował. Będzie tak jak On chce.
Dojrzała nastolatka
Rozbroić mamę
Od jakiegoś czasu coraz częściej dochodzi do kłótni między mamą i mną. Mama chce, by było tak kiedyś, gdy wszystko jej mówiłam. A ja nagle czuję, że to minęło, że są sprawy, o których lepiej się rozmawia z koleżankami. Poza tym, mama ciągle mnie krytykuje, czasami obie na siebie źle działamy. Chcę, by było lepiej, ale na ogół od słowa do słowa i już jest awantura. Dopiero, gdy ja się popłaczę, to mama mięknie i dochodzimy do porozumienia. Obie się męczymy.
Licealistka
