wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 186 | WYNIKÓW
Podział ról
Nastawiłam uszu, ale, niestety, najpierw obie matki skupiły się na porządkach. No tak, przyjemność każdych świąt musi być okupiona straszliwym zapachem środków czystości. Zapadłam więc w drzemkę, ale zerwałam się na nogi na dźwięk słowa polędwica, karczek, pasztet, mazurek, sernik. Nawet słoneczna pogoda, o ile nastanie, nie zmusi mnie w te dni do opuszczenia kuchni.
Uważam się za najgorszą...
Mieszkam na uboczu, obok mnie nie mieszkają koledzy, koleżanki które mogę codziennie odwiedzać. Często jestem zazdrosna, najczęściej podczas zwykłych rozmów kiedy zadaję dużo pytań. Pytam się wtedy głównie o rzeczy które ja sama nie umiem lub nie mam tej rzeczy. W dodatku często popadam w depresję, uważam siebie za najgorszą. Jeśli chodzi o rodzinę pragnę w niej zrozumienia. Chciałabym odbyć z moją mamą rozmowę o dorastaniu, a raczej dużo takich rozmów, pomimo, iż dopiero zaczęłam dorastać, ale zmiany widać już gołym okiem. W każdym razie tak mi się zdaje.
Zagubiona
Dojrzałe wybory
Ale gdy te paskudne porządki będą już skończone, to zaczną się najcudowniejsze działania kuchenne. Oj, nikt mnie wówczas nie wyrzuci z kuchni. To mój wybór. Paulina mówiła, że dojrzałość polega na tym, że ktoś potrafi dokonywać wyborów. Jak się wtedy dziewczyny rozgadały. Bo Julka nie wie, kim chce być, co powinna studiować. A Jadzia przyznała, że podoba się jej aż trzech kolegów i pojęcia nie ma, w którym powinna się zakochać.
Bez jedzenia człowiek przeżyje 40 dni. Bez wody tylko kilka dni.
Zaspany, ledwie przytomny idziesz rano do łazienki, odkręcasz kran i... kap, kap, kap... Koniec. Nie ma wody! Panika. Biegniesz do kuchni. Tam zawsze stoi czajnik wodą. No dobrze, zęby umyte, oczy też, ale na herbatę... nie ma już ani kropli. Pewnie każdemu nie pierwszy i nie ostatni raz coś takiego się zdarzyło. Ale zawsze jeszcze jest wyjście awaryjne. Choćby takie, że w sklepie możemy kupić wodę mineralną.
" Idź i pojednaj się..."
Wczoraj wieczorem Paulina długo wczytywała się w kilka zdań z Ewangelii. Wyraźnie coś jej nie pasowało. Wzdychała, próbowała nawet zamknąć i odłożyć Biblię, ale znowu brała ją do ręki i czytała jakieś zaznaczone wcześniej zdania. Ułożyłam się wygodnie na kocu pod jej biurkiem i obserwowałam ze współczuciem. No co ją tak męczy? Wyszłyśmy nawet do kuchni, obie się napiłyśmy/ ja tylko dla towarzystwa/ i wreszcie w pokoju Paulina chwyciła komórkę.
