wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 563 | WYNIKÓW
Same problemy
W podstawówce byłam całkiem samotna, uznawana za dziwaczkę. W gimnazjum znalazłam dobrą koleżankę, potem dołączyła kolejna. Z biegiem czasu wszystko zaczęło się burzyć. One mnie chyba w ogóle nie słuchają, albo słyszą to, co chcą usłyszeć. Niby spędzamy razem czas, ale nie są mi bliskie. Na ostatnim spacerze tak mnie zdenerwowały, że odeszłam bez pożegnania. Nie dogaduję się również z mamą. Czuję się ograniczana przez nią, mam wrażenie że mnie nie słucha. Ciągle się kłócimy. Do tego jedna z przyjaciółek ma już chłopaka, druga kilku adoratorów, a ja?
15-latka
Jak pomóc koledze?
Połączono nas w ostatniej klasie gimnazjum i zwróciłyśmy z koleżankami uwagę na milczącego i samotnego kolegę. Podobno kiedyś doszło do awantury i od tego czasu on odsunął się od klasy, milczy. Siedzi w kącie, patrzy się w jeden punkt, a gdy się go o coś pytamy, mówi „tak”, „nie” albo „nie wiem”. Przychodzi na dyskoteki i stoi w kącie, z nikim nie rozmawiając i nie tańcząc. Mamy jednak wrażenie, że tłumi śmiech. Nie wiemy, jaki jest w domu. Chcemy go wyciągnąć z izolacji, bo za rok liceum.
Gimnazjalistki
Raczej z mamą
Nie rozmawiam w zasadzie z nikim, tylko z jedną przyjaciółką. Oprócz niej to czas spędzam z mamą. Jest mi żal, gdy widuję w sklepach roześmiane dziewczyny. Ja chodzę raczej z mamą. Wiem, że jest głupie, ale co mam zrobić? Jestem chyba nieciekawa, nie mam tematów do rozmów, boję się ciszy w rozmowach. A chłopaka to na pewno nie będę nigdy miała.
Licealistka
Sama sobie winna
Bardzo podobał mi się pewien kolega. Kochałam się z nim skrycie. Przyjaciółka trochę wiedziała, ale niedokładnie. Spytała, czy byłabym zła, gdyby próbowała go sobą zainteresować. Powiedziałam, że spoko, że nie mam nic przeciwko. W środku wszystko we mnie krzyczało, że ja go kocham. Ona pytała jeszcze kilka razy, zawsze zapewniałam, że nie ma sprawy, no i zostali parą. Cierpię straszliwie. W dodatku ona szczegółowo opowiada o ich spotkaniach. Nie wychodzę do ludzi, siedzę w domu, płaczę. Samotna jazda na rowerze nie pomaga. Czuję, że ja i on jesteśmy sobie przeznaczeni.
Gimnazjalistka
Gorzej traktowana
Mam serdecznie dosyć tego, jak jestem w domu traktowana. W domu pełnym krzyków i wzajemnych pretensji. Od najdawniejszych czasów rodzice zawsze stali po stronie siostry. Ja zawsze krytykowana, chociaż nigdy nie sprawiałam kłopotów, szczególnie w nauce. A siostra wręcz przeciwnie. Gdy była młodsza, obgadywała mnie przed rówieśnikami. A niedawno skontaktowała się z moim chłopakiem i tak mu nagadała, że ma mnie szanować, że ja przez niego płaczę, że rozstał się ze mną. Niby dobrze, ale sama miałam to załatwić. Po ciężkich wakacjach zaczyna się ciężki rok w szkole i już źle się czuję, samotna, odrzucona, niedoceniona, niekochana.
Licealistka
