wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 365 | WYNIKÓW
Jak reagoować?
Mam w klasie pewnego kolegę, który jest uważany za nieuka, chociaż to bardzo inteligentny chłopak-taki zdolny leń. Miałam okazję z nim dużo rozmawiać i lepiej go poznać. Jest miły, zabawny, często się "droczymy". I wszystko byłoby ok., gdyby nie to, że ten kolega np. raz, podczas rozmowy, powiedział do mnie wulgarne słowo. Dzień później nie pamiętał już co do mnie powiedział. Często mówi o wulgarnych rzeczach, opowiada takie "niesmaczne" kawały, a ja nie wiem, czy jestem jakaś dziwna, przewrażliwiona, bo mi się to wcale nie podoba. Jak mam reagować w takich sytuacjach, co mówić? Nie mam w zwyczaju się obrażać, ale też nie dam sobą manipulować. Nie chcę odrzucać tego kolegi tylko ze względu na te "przyzwyczajenia". Może warto jeszcze dodać, że ten chłopak jest niewierzący, otwarcie o tym mówi, a w jego domu raczej jest
podobnie. On większości dziewczynom w klasie prawi komplementy, mówi jak to je kocha, a ja może wzięłam jego słowa zbyt poważnie i teraz jestem rozczarowana. Mam takie myśli, że zbytnio się przejmuję , ale to dla mnie ważne. I zaznaczam, że chodzi mi tylko o dobrą relację przyjacielską z nim.
Gimnazjalistka
A niech się dziwią
Wybieram się na ŚDM jako jedna z nielicznych w klasie. Mamy też w planie krótki wyjazd w góry z siostrą- studentką i jej grupą. Koleżanki robią wielkie oczy i pytają, czy chce mi się wspinać na szczyty, spać z złych na pewno warunkach. Tak się cieszyłam na ten wyjazd, a teraz nie wiem, czy to ma sens.
15-latka
Bez zobowiązań
Pod koniec wakacji napisał do mnie chłopak, świetnie nam się pisało. Postanowiliśmy się spotkać. Było miło. Od początku dawał mi do zrozumienia, że nie szuka dziewczyny, że traktuje mnie jak przyjaciółkę, ale ja z czasem nastawiałam się na coś więcej. Na początku również powtarzałam sobie, że to tylko luźna znajomość, ale jego czułość, całe zachowanie sprawiło, że inaczej o nim myślałam i byłam pewna, że on czuje to samo. Wreszcie miałam chłopaka, do którego mogłam się przytulić, wyjść z nim. Przymykałam oko na swoje zasady, byle go utrzymać. Nagle zaczęły się jego uniki, więc wylałam swoje żale. Przeprosił i powtórzył, że nie chce dziewczyny, że zgadza się na przyjaźń i już nie będzie czułości. Ale ja tak wcale nie chcę. Nie chcę go też zranić rozstaniem, ale też sama nie chcę się męczyć z ciągłym napływem myśli.
17-latka
Żałuję za złość
Lola siedzi przy biurku i w wielkim skupieniu coś pisze. Mama zagląda jej przez ramię i zauważa błąd. Radzi od razu wziąć gumkę do ręki, lecz córka wścieka się, próbuje wmówić mamie, że wcale się nie pomyliła, że tak właśnie tekst był zapisany na tablicy. Taki drobiazg, dobre chęci mamy, a awantura wisi w powietrzu. Na szczęście ktoś dzwoni, Lola pędzi do przedpokoju i z radością naciska domofon, by wpuścić kuzyna.
