wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1350 | WYNIKÓW
Nowy bloger
„Nazywam się Tytus, mam 5 lat. Moja jedwabista, brązowa sierść unosi się w całym mieszkaniu. Mieszkam z szaloną rodzinką, bardzo ruchliwą, głośną i radosną oraz z kotem, Guciem. Całym psim sercem kocham moje dwie dziewczynki- Lolę i Zosię. Mogą ze mną robić, co tylko chcą. Natomiast ja rządzę Guciem, którego trzeba kilka razy dziennie przegonić po mieszkaniu.
Dzwonek- ważniak
Zosia jest szkołą zachwycona, ale nie lubi porannego pośpiechu. Tymczasem w szkołach jest jakiś dzwonek- terrorysta i absolutnie nie wolno przyjść po jego wybrzmieniu. Oj, chętnie stoczyłbym z nim walkę. O nikim się tyle u nas nie mówi, co o nim. „Pospieszcie się, zaraz dzwonek!” Muszę się naradzić z Koką, może ona coś wie, jak ten dzwonek ujarzmić czy rozbroić. Chociaż, gdyby to było możliwe, Kuba z kolegami pewnie by coś wymyślili.
Szkolny dzwonek
Kuzyn nadbiegał z drugiej strony i wołał, by się pospieszyć, bo zaraz dzwonek. Oczywiście, chciał nastraszyć młodsze kuzynki i udało mu się. Zosia o mało się nie rozpłakała, Lola wyrwała w kierunku wejścia. Pan w pośpiechu wiązał moją smycz do płotu i zapewniał Zosię, że się z Kubą rozmówi za sianie paniki. Przecież inne dzieci powoli nadchodzą ze wszystkich stron.
Widowisko pod szkołą
Czyż to nie sympatyczne, że wszyscy uczniowie i garstka przedszkolaków od razu się śmieją, komentują, oczywiście stoją i za nic nie chcą ruszyć, dopóki Pan lub Pani Koki nie zrobią z nami porządku? Przecież to takie ważne, by pożegnać rodziców z uśmiechem, w dobrym humorze. Od razu dzień jest lepszy. Dlatego obmyślamy z Koką różne poranne przedstawienia, by dostarczyć naszym widzom różnorodnej rozrywki.
Aby radośnie zacząć dzień
Witamy się serdecznie, zawijamy smycze, dorośli się denerwują, rozplątują, a my specjalnie zawijamy je jeszcze bardziej. Taka poranna zabawa, której oczekują od nas dzieci, bo robimy widowisko. Czyż to nie sympatyczne, że wszyscy uczniowie i garstka przedszkolaków od razu się śmieją, komentują, oczywiście stoją i za nic nie chcą ruszyć, dopóki Pan lub Pani Koki nie zrobią z nami porządku? Przecież to takie ważne, by pożegnać rodziców z uśmiechem, w dobrym humorze.
Dzika trawa
Nastawiałam uważnie moje niemałe uszy, by dobrze wiedzieć, jakie plany ma rodzina na kolejne dni. Bo ciągle wydarza się coś, w czym nie mogę brać udziału. Msza szkolna, nabożeństwa różańcowe, parki linowe, ogrody zoologiczne, nasza palmiarnia, centra handlowe- to nie dla psów. Leżałam kilka dni temu nieco urażona tymi zakazami, zresztą, Kuba pojechał na trening, gdzie oczywiście psy nie mogą nawet zajrzeć.
Czy to się da połączyć?
Zwróciłam na niego uwagę już pierwszego dnia w liceum. Coraz bardziej mi się podobał. Rozglądałam się, z kim się zadaje, do jakiej klasy chodzi i czy możemy mieć wspólnych znajomych. Okazało się, że ma FB i mieszka w tym samym mieście co ja. Nie chcę zakładać FB ani Snapchata, bo to pożera czas i uzależnia. Myślę, żeby o nim zapomnieć, przecież nie wiem, jaki jest. Może powinnam zająć się nauką albo integracją w mojej klasie? Mam mało czasu i chcę mieć jak najlepsze wyniki w nauce. Jednocześnie nie mogę o nim zapomnieć, codziennie widzę go w szkole, jestem rozkojarzona i nie wykorzystuję czasu. Bardzo bym chciała, żeby do mnie zagadał, ale nie wiem, czy będę miała czas jakikolwiek związek.
15 latka
Wrzaskliwe ptaszyska
Biegam więc jak szalona, gonię je, szczekam, podskakuję, prawie latam, ale żadnego ptaszyska jeszcze nie upolowałam. Żeby mnie jeszcze bardziej pogrążyć, to na liniach wysokiego napięcia nawołują się krzykliwie inne skrzydlate stwory. Kuba wziął dzisiaj lornetkę, książkę i zaczął ostre śledztwo. Popieram- wroga trzeba poznać. Chociaż mam przeczucie, że Kubie się ptaki raczej podobają.
