wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 589 | WYNIKÓW
Dziecinne zachowanie
Zakochany we mnie kolega z klasy został przeze mnie parokrotnie odrzucony. Irytował się, bo nie chciałam się z nim związać i dlatego, że bliżej zaznajomiłam się z jego kolegami. Wyskoczył do mnie z wyzwiskami i pretensjami, stwierdził, że to koniec znajomości. Następnego dnia zostałam wyrzucona z klasowej grupy klasowej na facebooku, co jest jednoznaczne z wyrzuceniem z klasy. Potem kolejne szykany, na co ja z innym kolegą udawałam parę. Teraz myślę już tylko o liceum, które zacznę we wrześniu.
16-latka
Zawsze jest rozwiązanie
Niestety, nie mogę skorzystać z Pani pomysłów, jeśli chodzi o sytuację na katechezie. Dopiero niedawno (końcówka 6 klasy i w 1 gimnazjum) zaczęłam się otwierać na ludzi i stałam się bardziej towarzyska. Dawniej siedziałam w domu i nie spotykałam się z koleżankami. Nie chcę się wychylać przed tłum także z tego powodu, że ja byłam jedną z osób, które najbardziej przeszkadzały na lekcji.
Gimnazjalistka, kl. I
Raczej z mamą
Nie rozmawiam w zasadzie z nikim, tylko z jedną przyjaciółką. Oprócz niej to czas spędzam z mamą. Jest mi żal, gdy widuję w sklepach roześmiane dziewczyny. Ja chodzę raczej z mamą. Wiem, że jest głupie, ale co mam zrobić? Jestem chyba nieciekawa, nie mam tematów do rozmów, boję się ciszy w rozmowach. A chłopaka to na pewno nie będę nigdy miała.
Licealistka
Wystarczy przebaczyć
Moje "niby przyjaciółki " wciąż starają się mi jakoś dopiec, poniżyć. Wiem, że zazdroszczą mi dobrych ocen, starają się udowodnić, że jestem od nich inna. Gdy próbuję o tym porozmawiać, wygłupiają się i zmieniają temat. Chciałabym im przebaczyć, jednak to nadal sprawia mi przykrość. Czy przebaczenie polega na tym, żeby zapomnieć o tym, co się stało? Czy gdy będą mi dokuczać, mam schylić głowę i odejść? One nie zdają sobie sprawy, że robią mi przykrość.
Nastolatka
