wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 569 | WYNIKÓW
Różne charaktery
Mam dwie kuzynki, które są młodsze ode mnie. Od pewnego czasu raczej się nie widzimy. Jakiś czas temu jedna z nich zaczęła wstawiać na portal społecznościowy obraźliwe, a zarazem nie jej zdjęcia, co jest łamaniem regulaminu. Próbowałam jej grzecznie zwrócić uwagę. Wówczas ona i jej koleżanki zaczęły mnie obrażać i wyzywać od najgorszych. Wiem, że są z nią spore problemy, rodzina nie daje rady. Nie chcę się z nią kłócić, ani blokować jej konta, bo i tak nic z tego nie wyniknie. Jednak żal mi jej siostry, która jest jej przeciwieństwem i aż serce mi się kraje, jak ta starsza kuzynka odnosi się do niej!
Zmartwiona kuzynka
Obrażalska
Jedna z moich przyjaciółek coraz bardziej mnie męczy. Mam ostatnio wiele problemów rodzinnych, a ona się często obraża, oczekuje przeprosin, wymusza na mnie poczucie winy, chociaż nic złego nie zrobiłam. Przy natłoku spraw związanych z rozwodem rodziców, stresem przeżywanym przez mamę, zachowaniem taty, już tracę cierpliwość do tej przyjaciółki. Dla świętego spokoju ulegam jej, przepraszam, ale coraz bardziej mnie męczy jej nieustanna manipulacja i humorki.
Zmęczona
Czy to prawdziwe uczucie?
Jest dokładnie taki, o jakiego się modliłam. Bardzo mądry, kulturalny, uczestnik oazy i ministrant, trochę starszy ode mnie. Dopóki byliśmy w jednej szkole, nie ośmieliłam się zagadać. On nie robił nic, by nawiązać kontakt. Modliłam się, by mi przeszło i gdy miałam wrażenie, że wywietrzał mi z głowy, to nagle go widziałam i wszystko od nowa. Gdy próbowałam się spotkać z innym chłopakiem, to nagle go spotykałam i znowu w sercu tylko on. Zawsze kiedy się modlę, to również za niego. Żeby był taki dobry jak jest, żeby nie wpadł w złe towarzystwo. I jeżeli jest to możliwe i dobre dla nas obojga, to żebyśmy byli kiedyś razem. Ale czasami wątpię, czy to prawdziwe uczucie, bo przecież go nie znam, tylko z widzenia.
Gimnazjalistka, klasa III
Męczący lęk
Boję się ciemności, wrócić sama do domu, boję się oglądać straszne filmy, a potem sama spać. Ale przecież to chore, że nie mogę jak reszta rówieśników obejrzeć jakiegoś filmu, bo mam potem problem ze snem. Czy nie będę jeździła sama samochodem, bo będę sie bać poruszać w ciemności? To jest przecież nienormalne. Co robić?
Licealistka
