wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1977 | WYNIKÓW
Dobrze, że mamy MAMY
Najlepsze u Mamy jest to, że ją mamy. Swoją, nie cudzą. Nie inną. Zawsze tę samą. I żeby nie wiem, co się stało, Mama zostanie Mamą.
Wiesz co, Mamo… – ile razy tak zaczynałam rozmowę z moją Mamą… Nie zliczę na pewno. Najczęściej w kuchni – Mama zawsze tam była. Uwielbiałam te chwile, kiedy po powrocie ze szkoły, a potem już z pracy, siadałam na blacie kuchennym i… zaczynałam: „Wiesz co, Mamo…”. Ja opowiadałam, Mama słuchała. Czasem o coś pytałam, radziłam się – Mama zawsze wiedziała, co zrobić, co odpowiedzieć. I ja, i ona lubiłyśmy ten czas.
Stoję i milczę
Nadal często zdarza mi się powiedzieć coś głupiego. Stoję z boku i nie odzywam się, nie spotykam z dziewczynami, bo jestem inna. Nie mam z nimi o czym rozmawiać. Stoję koło nich i milczę, bo nie wiem, co powiedzieć, co by je zainteresowało. Tutaj to ze mną jest problem. No i nie mam żadnej pasji.
Nastolatka
Warto sie ośmielić
Na zajęciach kółka matematycznego pojawiła się koleżanka z innej klasy. Od razu zwróciłem na nią uwagę. Cieszyłem się na te zajęcia ze względu na nią, a potem ją uważnie obserwowałem. Nie rozmawialiśmy nigdy, chociaż o tym marzyłem. Niestety, ostatnio nie przychodzi. Tak bym chciał ją poznać, ale brakuje mi odwagi. Ciągle o niej myślę, widuję ją z daleka w szkole, ale to za mało.
Gimnazjalista
Dwa obozy
Jest nas zaledwie kilka dziewczyn w klasie. Jedna ma strasznie władczy charakter, kompletnie podporządkowała sobie przyjaciółkę. Udają przyjazne, podchodzą, pocieszają, niby się martwią o każdą, ale wyczuwa się fałsz, że chodzi o rządzenie innymi. Zarządzająca próbuje kolejną dziewczynę podporządkować sobie, wtedy zostanie nas zaledwie trzy.
Samotne
Refleksje licealistki
Ostatnio w szkole pomiędzy mną a moją koleżanką nawiązała się dyskusja o związkach, partnerstwie, zasadach postępowania, moralności chrześcijańskiej z tym związanej etc. i... po tej rozmowie poczułam się przegrana. Nawet zaczęłam się zastanawiać, czy przez kierowanie się w "tych sprawach" chrześcijańskimi zasadami, nie skażę siebie na samotność. Oczywiście uważam, że postępuję słusznie obiecując sobie, że jeśli seks - to tylko z moim ukochanym mężczyzną i po ślubie kościelnym. Marzę o chłopaku/mężczyźnie, który to uszanuje i zaakceptuje, i sam będzie widział w tym korzyść i wypływające ze wstrzemięźliwości przedmałżeńskiej dobro dla nas obojga.. Jednak codziennie obserwuję rzeczywistość i martwi mnie to, że podchodząc tak ortodoksyjnie do sprawy, nie znajdę swojej drugiej, lepszej połówki. Sama nie zamierzam zmieniać swojej postawy, głęboko wierzę w sens tego wszystkiego.
