wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 4072 | WYNIKÓW
Marzenia o uczuciu
Czuję się samotna. Jestem singielką. Wiem, że jestem jeszcze młodą nastolatką, ale pragnę przeżyć prawdziwą miłość. Nie jestem zbyt popularna, nie lubię być w centrum zainteresowania. Podpieram wręcz ściany. Nie umiem rozmawiać z ludźmi, ani zawiązywać nowych przyjaźni. Mam głupi charakter i jestem bardzo nieśmiała w stosunku do nieznajomych i dalszej rodziny. Mam nadzieje, że Pani mi pomoże
14-latka
Jak przekonać rodziców?
Jestem energiczna, myśląca, znam zasady, nigdy nie sprawiłam rodzicom kłopotów wychowawczych. Gdy jednak chcę wrzucić filmik do Internetu, podobnie jak koleżanki, w tym marianki i młodzież z oazy, to nic moich rodziców nie przekona. Podałam już wszelkie logiczne argumenty, dowodzę swoim zachowaniem, że znam zagrożenia, rozumiem je, ale to nie pomaga. Czy ma Pani jakiś pomysł?
15-latka
Czy mnie lubią?
Ukrywam swoje prawdziwe emocje. Jestem uważana za ,,kujonkę" z nosem wiecznie w książce. Na przerwach w szkole czytam zamiast rozmawiać z koleżankami. W sportach nie jestem dobra z wyjątkiem tańca. Lubię słodycze i przez to przybierałam na wadze. Popadam też w uzależnienie od telefonu. Chłopak, na którym mi zależy, ignoruje mnie, ale zapisał sobie mój nowy numer. Jeden z kolegów zaprosił na swoje urodziny tylko 3 dziewczyny, w tym mnie. Więc może jestem lubiana?
6-klasistka.
Brak pieniędzy
W tym roku nie pojadę nigdzie. Inni mają o wiele lepiej. Dużo zarabiają itd. A moi rodzice, tata i mama, oboje po 1500. Najniższa krajowa. Gratuluję. Oczywiście, że pieniądze szczęścia nie dają, że najważniejsza jest rodzina. Ale chciałabym czasem zaspokoić swoje potrzeby materialne. Chce mi się płakać, bo wiem, że marnuję sobie życie. Mieszkam na wsi, rodzice bardzo mało zarabiają. Jestem zmuszona żyć życiem, którego nie lubię. Na bierzmowanie dostanę laptopa, ale nie chcę tak długo czekać.
Biedna gimnazjalistka
Jezus przebaczył
Koleżanki się na mnie obraziły, bo ostro sprzeciwiłam się pijaństwu na wycieczce. Wmieszały w tę sprawę dziewczyny mające zamiar popijać, więc one też mnie unikają, nie odpisują, nie odbierają telefonów. Zrezygnowałam z wycieczki. Rodzina mnie wspiera, brat rozśmiesza, ale mi żal. Żal mi tych chwil razem spędzonych, wpisów do pamiętnika. Ile razy siedziałam cicho, kiedy nie zgadzałam się z ich opiniami. Ile razy uśmiechałam się mimo że byłam na nie zła? Czuję się trochę jak Jezus (choć nie ma co porównywać jego cierpienia z moim) opuszczony i zdradzony.
Szóstoklasistka
