wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1480 | WYNIKÓW
Przebaczanie
Nasz tata jest bardzo religijny. Każdego wieczoru klękamy do różańca. Ale jednocześnie coraz więcej kłóci się z mamą, twierdzi, że ona nie jest dość wdzięczna. Mama dużo płacze, a my z bratem nie wiemy, jak się zachować. Mama już często nie chce się z nami modlić, bo uważa, że to nie jest szczere...
12-latek
Ciekawe spotkania
Spodobał mi się kolega, chciałabym go lepiej poznać, ale przecież nie zaproponuję spotkania. Mam swoje zasady. Należę do scholi, do oazy, bardzo dobrze się uczę, inni twierdzą, że mam ciekawą urodę. Ale brakuje mi się śmiałości do chłopaków, nie potrafię z nimi rozmawiać. W ich towarzystwie staję się cicha, niewidoczna, skulona. Z koleżankami jest swobodna, mam ich sporo, ale brakuje chłopaków. Jak to zmienić?
16-latka
Zaległości w nauce
Mam coraz więcej zaległości w matematyce,. Staram się, ale nie rozumiem wielu tematów, nie potrafię wykorzystać przy zadaniach. Gdy jestem pytana, to strach mnie paraliżuje. Rodzice nie wiedzą, nie chcę ich martwic. W podstawówce miałam mocną czwórkę, teraz trója na półrocze, ale jest tylko gorzej…
Gimnazjalistka
Trudna sprawa
Jesteśmy z młodszą siostrą przerażone, bo nasi kłócący się od dawna rodzice coraz częściej mówią o rozwodzie, już coś robią w tej sprawie, słyszymy o terminie rozprawy. O niczym nas nie informują, my tylko słyszymy ich oskarżenia, krzyki, wyzwiska. Nie chcemy rozwodu rodziców, kochamy ich oboje. Co możemy zrobić, by ratować naszą rodzinę?
Zmartwiona
Czy ja z tego wyrosnę?
Cokolwiek bym robiła, z kimkolwiek się spotykała, już nic nie daje mi takiej radości, jak kiedyś. Cały czas czuję, że do szczęścia po prostu czegoś mi brakuje. Mam pełną, kochającą się rodzinę, jestem zdrowa, oceny też niczego sobie. Wiem, powinnam doceniać, powinnam się cieszyć. Bo wszystko właściwie w porządku. Wszystko prócz stanu psychicznego. Znajomi palą zioło, a smutki zapijają tanim winem. A ja nie potrafię, jakoś po prostu wolę cierpieć, niż się czymś odurzać i udawać, że wszystko OK. Są chwile, w których czuję się szczęśliwa. Ale jedna taka chwila na
kilkadziesiąt złych chwil, to jak kropla na oceanie. Chciałabym wierzyć, że to wina hormonów, że ja z tego wyrosnę. Ale czy na pewno? Niech mi Pani pomoże.
15-latka
