wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 2357 | WYNIKÓW
Obudzić Śpiącą Królewnę
Mimo tego, iż jestem uważana za atrakcyjną dziewczynę, mam same dobre oceny, to moje życie jest beznadziejne. Ostatnio kompleksy wzięły w górę. Z dziewczynami trochę rozmawiam, ale z chłopakami to już tragedia. Może raz od I LO klasy rozmawiałam z chłopakiem dłużej niż 5 minut? Podoba mi się jeden, ale nie wykazuje mną zainteresowania. Przestałam się modlić, bo Bóg mi nie pomaga. Nie czuję potrzeby chodzenia do kościoła.
Licealistka
Sprzeczne odczucia
Od zawsze miałam zamiłowanie do gór i od zawsze miałam lęk wysokości. Kiedy jestem na wspinaczce lub punkcie widokowym i patrzę w dół, to mam zawroty głowy i od razu chcę się poddać Jednocześnie chcę iść dalej i zdobyć szczyt. Kiedy dowiedzieli się o tym w mojej klasie, zaczęli się śmiać i mówić, że to całkowicie bez sensu itd. Wiem, że lepiej to ignorować, ale nie wytrzymam. Jestem całkowicie bezradna!
Ośmiolatka.
Ruszaj w drogę
Moja koleżanka namawia mnie na pieszą pielgrzymkę na Jasną Górę. Ona już była w zeszłym roku, będzie też jej rodzina. Ale ja się waham. Rodzice też nie są przekonani, czy to dobry pomysł. Ale zgodzą się, jeśli będę pewna, że chcę iść. Sama się boję, czy dam radę, czy towarzystwo będzie mi odpowiadało. To tylko 3 dni w drodze, ale ja jeszcze jej nie odpowiedziałam, a czas nagli.
15-latka
Euforia po pielgrzymce
Wczoraj wieczorem wróciłam z pielgrzymki młodzieżowej, rewelacja. Ponad 300 osób, niesamowite doświadczenie. Dla mnie niesamowite doświadczenie młodzieży, która chce coś robić, która chce działać. Jestem tak napełniona radością i siłami, po mimo trudności które były, noszenie gitary i plecaka i wiele innych obciążeń fizycznych. Na żadnej pielgrzymce nie płakałam tak przy wejściu na Jasną Górę jak teraz. Piękna sprawa. Pan Bóg to tak genialnie wszystko poukładał.
Maturzystka
Ciągłe dołki
Zaczęłam biegać, mam wrażenie, że pomału nabieram pewności siebie. Niestety, zauważyłam, że dobra postawa trwa "do czasu". Staram się, planuję, zdrowo odżywiam, ćwiczę, modlę się i zawsze następuje trach. Albo dołek, albo porównywanie siebie do ogarniętych życiowo. Gdzie tam moje wyjście w góry w porównaniu do ich podróży. Czy praca nad sobą ma sens, jeśli mam wrażenie że zawsze wracam do punktu wyjścia - "dołka upodlenia" z płaczem, słodyczami, niewychodzeniem z domu i marnowaniem czasu przy komputerze?
Licealistka
Najnowsze w serwisie
- Mieć kogoś w nienawiści
- Ministranci ze Starej Wsi
- Bóg zaprasza na ucztę
- A co ja z tego będę miał?
- 99 lat temu powstał Grób Nieznanego Żołnierza
- Każdy może być święty
- Roraty z "Małym Gościem"
- Świecący spray dla pieszych
- Archeolodzy znaleźli ponad 6 tys. budowli cywilizacji Majów
- Jezus nie boi się trudności
Najpopularniejsze
- Ministranci ze Starej Wsi
- A co ja z tego będę miał?
- Bóg zaprasza na ucztę
- Zgrana Stara Wieś
- Roraty z "Małym Gościem"
- Słowa i rysunki
- Patron chodzi zawsze ze mną. Tam gdzie ja, tam on. Przez życie do Życia
- Jak trzymane w ręku mydło
- Chciałabym, żeby mój syn miał takiego katechetę
- Mamita, czyli mamusia
