wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 2157 | WYNIKÓW
Euforia po pielgrzymce
Wczoraj wieczorem wróciłam z pielgrzymki młodzieżowej, rewelacja. Ponad 300 osób, niesamowite doświadczenie. Dla mnie niesamowite doświadczenie młodzieży, która chce coś robić, która chce działać. Jestem tak napełniona radością i siłami, po mimo trudności które były, noszenie gitary i plecaka i wiele innych obciążeń fizycznych. Na żadnej pielgrzymce nie płakałam tak przy wejściu na Jasną Górę jak teraz. Piękna sprawa. Pan Bóg to tak genialnie wszystko poukładał.
Maturzystka
Rozwiązany problem
Niestety, gdy rodzina pełna radości wychodzi z mieszkania i ja muszę w nim tkwić, to mam ochotę siedzieć przy drzwiach i płakać. Przecież tak ich kocham, tak ich chronię, to dlaczego nie mogę być zawsze w nimi? W piątek smutek ogarnął Zosię. Szukała czegoś w łazience, cicho zwierzała się siostrze, a wreszcie skuliła się i w płacz. Natychmiast pojawiłem się w łazience, gotowy do pomocy.
W nowym domu
Mieszkamy w nowym domu. Zuzia pęka z dumy i radości. Wszystkich zaprasza, cieszy się, pokazuje mieszkanie. Kuba też dostrzega coraz więcej plusów, ale trochę tęskni za starym domkiem położonym tak blisko szkoły. A ja, ich wierny i dobry pies? Niby mam mniej pracy, bo mieszkanie na 3 piętrze jest bezpieczne, nikt się tu nie wkradnie, mogę spokojnie drzemać. Ale pojawił się inny problem- czyli wychodzenie.
Żałuję za złość
Lola siedzi przy biurku i w wielkim skupieniu coś pisze. Mama zagląda jej przez ramię i zauważa błąd. Radzi od razu wziąć gumkę do ręki, lecz córka wścieka się, próbuje wmówić mamie, że wcale się nie pomyliła, że tak właśnie tekst był zapisany na tablicy. Taki drobiazg, dobre chęci mamy, a awantura wisi w powietrzu. Na szczęście ktoś dzwoni, Lola pędzi do przedpokoju i z radością naciska domofon, by wpuścić kuzyna.
Jak Święta Rodzina
Idą święta. Dla mnie najgorsze dni w roku. Wszyscy w rodzinie będą udawać, że jest idealnie. A ja nawet nie będę umiał się oszukać. W zeszłym roku byłem chwilę w rodzinie, która wydaje się idealna, pełna ciepła, radości, szacunku. Gdybym mógł tam spędzić jeden dzień. Nie chce mi się siedzieć w domu. A nie mam nawet dokąd pójść. Nikogo nie obchodzę. Tak jakby się zastanowić to tylko marnuję tlen.
Licealista
Do zachodu słońca
Dzieci się zaśmiewały, postanowiły te scenki odegrać. Oj, ile radości sprawiało wczuwanie się w zapalczywych szlachciców, którzy szybko wyjmowali szable, gotowi do walki. Aktorzy byli tak wiarygodni, że istniała obawa, że bójki będą prawdziwe, a nie udawane. Musiałam szczeknąć kilka razy, by rozładować napięcie. Wybuchał wówczas śmiech, oczywiście ze mnie, że dałam się nabrać, że oni tylko udają złość. Akurat, ja swoje wiem.
