wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 5104 | WYNIKÓW
Wielka pomyłka
Miałam przyjaciela, który kilka razy prosił o coś więcej, ale zawsze tłumaczyłam, że to nie ze mną, że go lubię i cenię, ale jako przyjaciela. Podczas wakacji zaczęłam chodzić z chłopakiem. Gdy przyjaciel się dowiedział, wpadł w szał, rozpuścił o mnie plotki, dokucza, nastawia chłopaków przeciwko mnie. Aż mi się nie chce chodzić do szkoły…
16-latka
Niepokoje gimnazjalistki
Jestem w gimnazjum i mam straszny problem ze stresem. Codziennie rano, gdy wstaję i wiem, że muszę iść do szkoły od razu jestem spięta. Uczę się
dobrze i mam fantastyczny kontakt z rówieśnikami, nauczyciele bardzo mi odpowiadają, lecz gdy nauczyciel prosi, żebym podeszła do tablicy lub coś
powiedziała, to mam ochotę zapaść się pod ziemię. Problem leży po prostu w mojej głowie... nie wiem jak sobie z tym poradzić. Druga sprawa to oczywiście chłopak. Wiem, że to może wydać się infantylne i już nudne, ale podoba mi się bardzo jeden taki. I cenię Go pod każdym względem. Na początku wydawało mi się, że On też jest mną zainteresowany, ale teraz zaczynam mieć co do tego wątpliwości. Ostatnio "przypadkowo" Go widziałam i nagle zwolnił kroku i zaczął uśmiechać się i śmiać do kolegi. Moim zdaniem to było pozytywne, ale nie jestem pewna. A poza tym jest kilka lat starszy. Strasznie mi zależy i nie mogę sobie wybić z głowy, jak na mnie patrzył- tego szczerego wzroku i tego uczucia spokoju i bezpieczeństwa kiedy przy mnie stoi i kiedy się uśmiecha. Co mi Pani radzi w tej kwestii?
Gimnazjalistka
Potrzeba stanowczości
Moja przyjaciółka ma mnie już dość. Kiedy podchodzę do koleżanki, której nikt nie lubi i z nią rozmawiam, ona zła i zazdrosna twierdzi, że traktuję ją
jak powietrze. Każe mi się zdecydować na którąś z nich. Przecież ja też mam swoje wady, a moją wadą jest niezdecydowanie. Nie mogę wybrać pomiędzy nimi. Na szczerą rozmowę z przyjaciółką nie mogę liczyć, bo ona chce mieć przy sobie świadków, którzy ją popierają i twierdzą, że to ja jestem ta zła. Powiedziała, że nie da mi więcej szansy żeby to naprawić, bo już dała mi za dużo szans, a ja niby ich nie wykorzystałam. Mi też powoli przechodzi ta przyjaźń, bo ja przepraszam ją tak od IV klasy po pięć razy w roku szkolnym. nie wiem za co.
12-latka
A do szkoły w masce...
Rano mam dobry nastrój, idę do szkoły i noszę tam maskę, uśmiecham się; chociaż wcale mi nie do śmiechu. W domu nastrój się zmienia i popadam w rozpacz. Rodzice się kłócą. Chcę mieć jeszcze chłopaka, który by mnie wspierał. Najlepiej z kościoła, może z oazy. Ale jak pójdę na oazę, znowu będę sama. W dodatku jestem bardzo wrażliwa i byle głupota wprowadza mnie w stan smutku i zamykam się w swoim świecie, w którym już od długiego czasu wymyślam sobie historyjki o chorobie i śmierci, samotności i przemocy. Rożne scenariusze. Mam bardzo zaniżoną samoocenę, nie akceptuję siebie. W dodatku brak mi zrozumienia właśnie w rodzinie. Wierzę, że Bóg, mama i babcia mnie kochają, ale zaczynam wątpić w przyjaźń i że kiedyś poznam cudownego chłopaka. Czasami chcę odejść już z tego świata i zostawić to wszystko.
14-latka
Co ich zraża?
Wiązałam z gimnazjum wielkie nadzieje, ponieważ nigdy nie było tak, abym zawsze miała się do kogo odezwać, nie miałam przyjaciół, którzy chcieliby się ze mną spotykać i byliby ze mną cały czas. Idąc do gimnazjum, chciałam położyć temu kres. Wyzbyłam się trochę dawnej nieśmiałości. Robiłam wszystko w pierwszym tygodniu - starałam się być miła, wesoła, uśmiechałam się. Poznałam nawet jedną dziewczynę, wymieniłyśmy się numerami, usiadłyśmy razem. Dołączyły do nas dwie nowe koleżanki. Polubiłam je, ale jednak coś mi w nich przeszkadzało. Dowiedziałam się, że jedna pali papierosy. A moja pierwsza koleżanka tak się w nią zapatrzyła, że teraz wydaje mi sie, że traktuje mnie trochę niepoważnie, Chciałam ją odciągnąć od tej palaczki.. Zostaję trochę sama. Chodziłam najpierw z nimi wszędzie, ale już nie mam siły i same chyba nie .zwracają na mnie większej uwagi. Dołączają nawet do nich inne dziewczyny i rozmawiają razem. Nie wiem, czy się uda zaprzyjaźnić z kimś innym, bo większość zna się z podstawówki i ma parę. Zastanawiam się, co innych tak bardzo zraża do mnie
Nie jestem atrakcyjna?
Mam mały kłopot z chłopakami i przyjaciółką. Mnóstwo chłopaków odprowadza ją do domu, drocząc się z nią. Ma chłopaka, z którym dużo rozmawia. Ja nie mam z jakim chłopakiem tak porozmawiać, nikt mnie nie odprowadza do domu. Nie wiem, czy powód w tym, że większość osób mieszka tam, gdzie ona, ale sądzę, że jeślibym się komuś podobała, to miejsce zamieszkania nie miałoby znaczenia. Poczułam się nieatrakcyjna. Przyjaciółka mówiła jeszcze, że od razu wyciągam pochopne wnioski, co do tego, kto mi się podoba, że uśmiech czy spojrzenie za wiele dla mnie znaczą. Nie wiem, czy jest zazdrosna, czy to ja przesadzam.
Szóstoklasistka
Najpopularniejsze
- Polskie szkoły dla szkół Syrii
- Jak równo silnik gra, jak śmiało śmigło tnie
- Jak ma wyglądać nasza relacja z Bogiem?
- Więcej niż prawo
- Wchodzisz w królestwo Boże
- Czarne Pantery w Braniewie
- Zgrana Stara Wieś
- Roraty z "Małym Gościem"
- Słowa i rysunki
- Patron chodzi zawsze ze mną. Tam gdzie ja, tam on. Przez życie do Życia
