wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1625 | WYNIKÓW
Refleksje pod koniec wakacji
Miałam świetne wakacje. Co prawda jeszcze są i wiele fajnych rzeczy się zapowiada, ale do tej pory było rewelacyjnie. Najpierw pojechałam z grupą z parafii na Sercańskie Dni Młodych . Świetna sprawa . SDM wiele mi dały. Potem była oaza. Tam też było super . Oba wyjazdy nauczyły mnie patrzeć na parę spraw z innej strony albo przynajmniej pokazały, jak powinnam patrzeć, co zmienić. Chcę to wszystko jakoś wdrożyć w codzienność . Najbardziej zapadł mi w te wakacje cytat " Trwajcie we Mnie , a ja w was trwać będę ".
Internetowa przyjaźń
Poznałam go dzięki internetowej grze, którą oboje lubimy. Cecha, która stanowczo mnie w nim urzekła to mądrość. Tak, jak ja uczy się najlepiej w klasie. Różni się od moich kolegów, którzy nie potrafią być chociaż przez chwilę normalni i zaśmiecają atmosferę swoimi drętwymi żartami. Zapewne powie pani, że powinnam stawiać na pierwszym miejscu świat rzeczywisty, nie Internet. W "realu" nie brakuje mi przyjaciół. Mimo wszystko chciałabym się z nim kiedyś spotkać, on ze mną też. Rozum jest przeciw, serce mówi, że możemy być przyjaciółmi, a ja nie mogę się w tym odnaleźć. Czy nasze spotkanie mogłoby kiedykolwiek mieć miejsce? Może za rok lub dwa?
Nastolatka
Jednak nie na zawsze
Ponad rok temu stałyśmy się najlepszymi przyjaciółkami na zawsze. Jednak teraz odnoszę wrażenie, że ona woli spędzać czas z innymi. To oczywiste, ze nie zabraniam jej się spotykać z kimś innym. Ale często zdarza jej się nawet nie powiedzieć mi 'cześć' na przywitanie. Ma jakieś plany z innymi, a mi nawet nie raczy powiedzieć o co chodzi. A najgorsze jest, że ja już chyba nie lubię jej tak jak przedtem. Kilka razy poruszałam ten temat, ona mówiła, ze już nie będzie tak robić. Ale po kilku dniach znowu zaczęła się tak zachowywać. Co mam na to poradzić?
Zrozpaczona dwunastolatka.
Powolne odsuwanie się
Nie mam już ochoty na bycie jej przyjaciółką. Ona bardzo się zmieniła w VI klasie. Nieustannie mnie krytykuje, wyśmiewa, a jednocześnie ciągle potrzebuje. Głównie do tego, bym słuchała o jej powodzeniu, którego wcale nie widać. Przestała chodzić do kościoła, śmieje się z mojej pobożności. Gdy czuje, że mam jej serdecznie dosyć, to zaraz wspomina, że jesteśmy przyjaciółkami od zerówki, że jej chyba teraz nie opuszczę.
12-latka
Nie ranić prawdą
Ciężko mi, bo koleżanki odsunęły się ode mnie. A ja powiedziałam tylko szczerze, co jedna o drugiej mówiła. Udowodniłam innej koleżance, że kłamała, bo niby miała być w domu, a widziałam ją z inną dziewczyną. Nie znoszę fałszu, demaskuję go zawsze, ale to się odwróciło przeciwko mnie.
Szóstoklasistka
