wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1682 | WYNIKÓW
Jasne postawienie sprawy
Poznałam chłopaka i zaczęliśmy ze sobą pisać. Jesteśmy sobą zachwyceni. Oboje wierzący, on twierdzi, że to Bóg poznał nas ze sobą. Wydawałoby się- idealna para. Wychwala mnie, piszemy ze sobą godzinami. Przestałam się spotykać ze znajomymi, siedzę w domu i piszemy. Ale chociaż gadamy o wszystkim, chociaż się spotkaliśmy kilka razy, to żadne wyznanie z jego strony nie padło i już prawie wcale się nie spotykamy. Trochę mnie to niepokoi. Bo on nie chce, bym gdzieś wychodziła, bym się spotykała z koleżankami. Prawi mi komplementy, ale z drugiej strony na pytania często nie odpowiada. Mam chwile, że chcę to urwać
16-latka
Problemy się rozwiązuje
Zawsze człowiek będzie miał jakieś tam problemy i przed tym się nie ucieknie. Problemy zresztą nie są do uciekania tylko do rozwiązywania, więc... do dzieła! Dziś czytałam artykuł na temat depresji, który troszkę mi pomógł wyrwać się z marazmu i silniej stanąć na nogach. Pomyślałam, że ja nie jestem osobą, która chciałaby się poddawać na dłuższą metę apatii i przygnębieniu, a chyba sobie na to niekiedy - nawet bezwiednie - pozwalam. Basta. OK - czasem można powiedzieć - "coś jest nie tak", "martwię się".
Czasami nawet można to powiedzieć kilka razy. I jakoś z tym żyć! Bo to zdrowo.
Studentka
Niepokój serca
W tamtym tygodniu byłam na przerwie w bibliotece, akurat on miał niedaleko tej sali lekcje. Stał pod grzejnikiem z 4 m ode mnie. Patrzył prosto mi w oczy. To było piękne. Potem w tym dniu zerkał parę razy. A na obiadowej jak szłam do kolejki, to przede mną była koleżanka i on tak na nią patrzył, że ja się zastanawiam, czy on na mnie zerka czy na nią. Ostatnio jechaliśmy razem w autobusie. Patrzył na mnie. Wcisnęłam przycisk. Trzymałam się rurki i jego dłoń z 10 cm ode mnie. To było niesamowite. Jak Pani to widzi z boku, bo ja już nie wiem…
Gimnazjalistka
