wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 581 | WYNIKÓW
Nie chcę jej stracić
Znamy się od września zeszłego roku i bardzo się zżyłyśmy. Jest dla mnie jak siostra, ale między nami bardzo często pojawiają się sprzeczki. Im bardziej się kłócimy, tym bardziej nasza przyjaźń wisi na włosku. No i ostatnio pojawiła się dziewczyna, która "zawróciła" w głowie mojej przyjaciółce. A ja nie chcę jej stracić! Tamta rządzi przyjaciółką, rozkazuje jej i jest szalona. Teraz spędzają razem wszystkie chwile. Nie mam już siły. Jeszcze dobiła mnie tym, że dzisiaj była u tej nowej. Tak po prostu wbiła mi nóż w serce. Nie chcę jej stracić! Ale chyba nie mam wyboru! Nie będę walczyć o nią trzeci raz! Proszę o pomoc, ja już nie umiem uporać się z tymi problemami. Przyjaciółka to dla mnie cały świat.
Szóstoklasistka
Spokojna w Bożch rękach
Kiedy powoli zaczęto ogłaszać listy przyjętych na poszczególne uczelnie, dowiedziałam się, że moja koleżanka, którą traktuję jak najbliższą przyjaciółkę (choć nigdy nie nazywamy się 'przyjaciółkami' - czasem lepiej niektórych słów nie nadużyć. Poza tym, czy nie liczą się bardziej wzajemne czyny, więź, niż to, jak je nazwiemy?) będzie studiowała jednak w innym mieście, nie tam gdzie ja. Teraz widzę, że jej nauka w stolicy była bardziej moim marzeniem niż jej, że to ja naciskałam i chciałam, by tam poszła. Dlatego nagle wizja studiowania w stolicy stała się dla mnie przerażającą, a mające się wkrótce ziścić marzenie - raczej sennym koszmarem.
Czy ja z tego wyrosnę?
Cokolwiek bym robiła, z kimkolwiek się spotykała, już nic nie daje mi takiej radości, jak kiedyś. Cały czas czuję, że do szczęścia po prostu czegoś mi brakuje. Mam pełną, kochającą się rodzinę, jestem zdrowa, oceny też niczego sobie. Wiem, powinnam doceniać, powinnam się cieszyć. Bo wszystko właściwie w porządku. Wszystko prócz stanu psychicznego. Znajomi palą zioło, a smutki zapijają tanim winem. A ja nie potrafię, jakoś po prostu wolę cierpieć, niż się czymś odurzać i udawać, że wszystko OK. Są chwile, w których czuję się szczęśliwa. Ale jedna taka chwila na
kilkadziesiąt złych chwil, to jak kropla na oceanie. Chciałabym wierzyć, że to wina hormonów, że ja z tego wyrosnę. Ale czy na pewno? Niech mi Pani pomoże.
15-latka
