wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 8048 | WYNIKÓW
Samotna i wyśmiana
Lubię biegać i ćwiczyć na wf, ale jak jest gra zespołowa, to się strasznie boję. Kiedy gramy na siatkówce, to jak nie przebiję piłki to koleżanki, zaraz mnie wyśmiewają i krzyczą na mnie używając nieraz wulgaryzmów. Kiedy jakaś popularna osoba w klasie przebije to tylko mówią, że nic się nie stało. Mnie nigdy nie pocieszają. Czasami chce mi się płakać na wf. Dziewczyny tak naprawdę mnie nie lubią. Udają, że lubią kiedy chcą ode mnie odpisać zadanie domowe, którego nie chce im się zrobić. Na przerwach jak próbuję do nich zagadać, to one mnie ignorują. Zawsze siedzę na przerwach sama i cicho.
Uczennica klasy IV
Faktycznie odrzucona?
Odtrącają mnie, chociaż zgrywają takich dobrych i miłych. Zawsze tak było. W cieniu mojej starszej siostry. Bawiła się ze mną, ale chyba robiła to niechętnie. Ona ma mnóstwo przyjaciół, ja sama z boku. Dlaczego mnie unikają? Przecież też chcę się bawić, zakochać, mieć prawdziwych przyjaciół. Nie wytrzymam dłużej, mam ochotę coś złego sobie zrobić.
Odrzucona
Nie jestem przytulanką
Mam dobrego jedynego przyjaciela. Jest ode mnie młodszy o rok, nasze rodziny się przyjaźnią. Jeszcze trzy tygodnie temu nie dałby mi się dotknąć, a ostatnio kiedy u mnie był, zaczął się do mnie przytulać. Nie czułam się źle, ale nie chcę z nim chodzić. To wspaniały przyjaciel, ale nie jest w moim typie chłopaka. Boje się go stracić, jeżeli go odrzucę.
12-latka
Refleksje licealistki
Ostatnio w szkole pomiędzy mną a moją koleżanką nawiązała się dyskusja o związkach, partnerstwie, zasadach postępowania, moralności chrześcijańskiej z tym związanej etc. i... po tej rozmowie poczułam się przegrana. Nawet zaczęłam się zastanawiać, czy przez kierowanie się w "tych sprawach" chrześcijańskimi zasadami, nie skażę siebie na samotność. Oczywiście uważam, że postępuję słusznie obiecując sobie, że jeśli seks - to tylko z moim ukochanym mężczyzną i po ślubie kościelnym. Marzę o chłopaku/mężczyźnie, który to uszanuje i zaakceptuje, i sam będzie widział w tym korzyść i wypływające ze wstrzemięźliwości przedmałżeńskiej dobro dla nas obojga.. Jednak codziennie obserwuję rzeczywistość i martwi mnie to, że podchodząc tak ortodoksyjnie do sprawy, nie znajdę swojej drugiej, lepszej połówki. Sama nie zamierzam zmieniać swojej postawy, głęboko wierzę w sens tego wszystkiego.
Niepotrzebne obawy
Miałam dobrego kolegę, ale zaczął mi się podobać, ja mu też. Wreszcie poprosił mnie o chodzenie. Miałam wiele wątpliwości, ale zgodziłam się. Od początku było źle, ciągle kłótnie, on się obrażał, mówił, że ja go chyba nie lubię, a mnie wszystko drażniło. Poprosiłam o kilka dni przerwy, on znowu obrażony. Nie chcę z nim chodzić, ale jak to rozwiązać? Tak bym chciała cofnąć czas. Strasznie cierpię z powodu tego, co się stało.
Zmartwiona
