wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1619 | WYNIKÓW
Bóg mnie ciągle zaskakuje
Ostatnio zastanawiam się, jak zaczęła się moja wiara, kiedy zaczęłam chodzić do kościoła dlatego, że chciałam i potrzebowałam, a nie dlatego, że moja rodzina jest wierząca i generalnie "taka jest tradycja". W wakacje przed 3 gimnazjum pojechałam na pierwsze oazowe rekolekcje. Byłam zafascynowana wiarą. Potem dużo rekolekcji, spotkań, założenie KSM-u, bierzmowanie. Wszystko rozwijało się powoli, ale patrząc wstecz, stwierdzam, że obróciłam się o 180 stopni. W te wakacje Oaza Nowego Życia I stopnia, która przez 2 tygodnie, nie wiem kiedy i jak, ale mocno mnie zmieniła, czego skutki najbardziej dostrzegam w ostatnim czasie. Niesamowite doświadczenie.
Różnica zdań
Nie potrafię poradzić sobie z ambicjami mojej mamy. Uczę się dość bardzo dobrze. Ostatnia średnia to 5,25. Zawsze świetnie się uczyłam. Nawet nie musiałam spędzać wiele czasu przed książkami. Mam treningi i zbiórki harcerskie. Nie uczę się, pomimo to dostaję te 4 lub 5. Jestem z tego zadowolona. Moja mama nie. Nie umiem z nią na spokojnie porozmawiać. Nie widzę sensu w bezsensownym gonieniu za ocenami. Za najlepszym liceum, studiami, pracą, pieniędzmi. Chcę robić to co kocham. Mieć pasje. Podróżować. Ale chcę też, aby mama była szczęśliwa, żebym nie musiała jej ranić.
Trzecioklasistka
Zmiana obiektu starań
W równoległej klasie mam kolegę, który się mną interesuje. Mówił mi to wiele razy, ale ja wolę zostać na etapie koleżeństwa, bo uważam, że jesteśmy jeszcze za młodzi na związek. Dobrze się dogadujemy, czasem pozwalam mu się przytulić, tak po koleżeńsku. Dowiedziałam się, że jemu podoba się ktoś inny. Dwa dni temu wysyłał mi serduszka i inne takie, a tu nagle dowiaduję się, że byłam dla niego tylko zabezpieczeniem, gdyby mu nie wyszło z tą dziewczyną. Bardziej boli mnie to, że mnie okłamywał, niż to, że interesuje się kimś innym. Tak szczerze to myślałam, że może kiedyś się nam uda, ale teraz nie mam pojęcia co zrobić: czy powinnam urwać z nim kontakt, czy może udawać, że nic się nie stało?
14-latka
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
