wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 312 | WYNIKÓW
Męczący lęk
Stwierdziłam, że boję się ludzi. Bo jak inaczej nazwać to, że przechodząc obok dzieci czy starszych nastolatków, spuszczam głowę, bo boję się, że mnie zaczepią? Że gdy ktoś obok mnie się śmieje, a ja mam wrażenie, że ze mnie? Że mam wrażenie, że każdy otaksowuje mnie i to, co mówię, a najmniejsze potknięcie spisuje mnie na straty? Boję się podchodzić do grupek dziewczyn. Niby mam koleżanki, ale to ja się odsuwam od nich, bo boję się odrzucenia.
Lękliwa
Jaka jestem?
Poszłam do szkoły rok wcześniej i byłam nazywana karzełkiem, ubierałam się inaczej, byłam nieco zbyt pewna siebie. Potem zapragnęłam się dostosować, żeby nikt nie mógł już mówić, że jestem niedojrzała,
chciałam być urocza i dziewczęca. Jednak "doroślejąc" straciłam radość z dzieciństwa, stając się
popularna straciłam prawdziwych przyjaciół, a ubierając się jak wszyscy zgubiłam własny styl. Chcę to przerwać. Być znowu tą nieco szaloną i szczerą do bólu dziewczynką z dawnych lat. A później stwierdzam, że
jednak nie chcę tego kończyć.
Gimnazjalistka
Dziwne zachowanie
Kilka lat temu doszła do klasy dziewczyna, którą nie ma rodziców. wychowuje ją ciocia. Zajęłyśmy się nią z przyjaciółkami i zaprzyjaźniłyśmy się. Teraz ona zrobiła się dziwna. Założyła zeszyt z poradami, jak się odchudzać. Przed moimi urodzinami napisała, że nas już nie lubi, ale na imprezę przyjdzie, by ciocia nie dowiedziała się, że już nie jest z nami. Przez krótki czas kolegowała się z innymi dziewczynami, ale tak się rządziła, że się pokłóciły. Teraz chodzi sama, robi do nas miny, przewiesza w szatni nasze worki itd.
Gimnazjalistka
Krzyk to bezradność, lęk i słabość
Mam 11 lat i trzech młodszych braci. Często się z nimi kłócę. Głównie chodzi o to, że proszę ich i proszę, a oni nie reagują. Wtedy krzyczę. Wtedy wzywa mnie mama i mówi, że jest na mnie zła i że powinnam mówić do nich cicho. A ja mówię do nich na początku cicho, tylko mama tego nie słyszy.
11-latka
Męczące marzenia
Od jakiegoś czasu bardzo zależy mi na znalezieniu swojej połówki. Zawsze podchodziłam do tematu miłości spokojnie, myśląc "kiedyś mnie to spotka, jeszcze mam czas". Ale zaczynam liceum, wkoło sporo zakochanych par. Chyba im trochę zazdroszczę. Chciałabym wiedzieć, jak to jest być naprawdę zakochanym, zbudować coś trwałego. Teraz wystarczyło, że skończyłam gimnazjum, a już kontakty się urwały. Chciałabym być mieć z kimś dobre relacje, jak z przyjaciółką, ale żeby ten ktoś także mnie potrzebował. Co mogę zrobić, żeby ciągle nie myśleć o pragnieniu znalezienia miłości?
Szesnastolatka
