wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1993 | WYNIKÓW
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
Odmawiaj
Czuję się coraz gorzej, bo przyjaciółka od dłuższego czasu bardzo mnie wykorzystuje. Posyła do sklepiku, każe wyłożyć własne pieniądze, zawsze ma jakieś polecenia, że trzeba gdzieś pobiec, coś przynieść, czegoś się dowiedzieć. Gdy próbuje odmówić, złości się, krzyczy, że na tym polega przyjaźń. Jak poprawić tę sytuację, której mam dosyć.
Gimnazjalistka
Dziecinne zachowanie
Znam chłopaka od dziecka. Gdy byliśmy mali, bawiliśmy się, rozmawiali. Nasi rodzice co jakiś czas spotykają się i wtedy musimy być obecni na takich imprezach. Niestety, od pewnego czasu chłopak udaje, że mnie nie zna. Nawet cześć nie mówi. A gdy ostatnio przyszłam do niego z moimi rodzicami, nie odezwał się do mnie ani słowem. Uważam, że to głupie zachowanie, ale nie wiem, co mogę zrobić.
12 latka
