wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 2051 | WYNIKÓW
Pomoc w oratorium
Pomagam księdzu w naszym oratorium. Mogę tam grac w ping- ponga, mogę pomóc w zadaniach domowych, każdemu wyjaśnię matmę. Ale co jeszcze wymyślać, by czas spędzany u nas był inny, był dobry i atrakcyjny? Czasami męczą mnie rozrabiające dzieciaki, do których tak mało dociera, które chcą tylko brać i nic z siebie nie dają…
Licealista
Można podprowadzić
Zaczęłam chodzić na spotkania oazowe i zauroczyłam się w jednym chłopaku. Nie jest zbyt przebojowy, nie zaczyna rozmów z dziewczynami. A przecież nie powiem mu, że jestem zauroczona. Koleżanka twierdzi, że jemu podoba się inna dziewczyna, ale nie chodzą ze sobą. Czuję, że powinnam działać, ale jak, by niczego nie popsuć?
15- latka
Sens i bezsens
Koleżanka twierdzi, że jest już niewierząca, że wnet przestanie chodzić do kościoła. To pod wpływem naszej nowej klasy, gdzie większość ma takie poglądy. Na mnie to nie działa, ja mam swój rozum. Rozmawiam z wszystkimi, ale to nie ma wpływu na moją wiarę. U niej inaczej. Zauważyłam, że jednocześnie ona coraz mocniej narzeka, że życie to jeden bezsens itd. Ale gdy chcę ją przekonywać do wiary, to denerwuje się, nie słucha, gada bzdury.
Gimnazjalistka
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
Bóg mnie ciągle zaskakuje
Ostatnio zastanawiam się, jak zaczęła się moja wiara, kiedy zaczęłam chodzić do kościoła dlatego, że chciałam i potrzebowałam, a nie dlatego, że moja rodzina jest wierząca i generalnie "taka jest tradycja". W wakacje przed 3 gimnazjum pojechałam na pierwsze oazowe rekolekcje. Byłam zafascynowana wiarą. Potem dużo rekolekcji, spotkań, założenie KSM-u, bierzmowanie. Wszystko rozwijało się powoli, ale patrząc wstecz, stwierdzam, że obróciłam się o 180 stopni. W te wakacje Oaza Nowego Życia I stopnia, która przez 2 tygodnie, nie wiem kiedy i jak, ale mocno mnie zmieniła, czego skutki najbardziej dostrzegam w ostatnim czasie. Niesamowite doświadczenie.
