wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 7112 | WYNIKÓW
Powód do dumy?
Mam już serdecznie dosyć zwyczajów, które panują w mojej klasie. Grupa dziewczyn mających chłopaków uważa się za lepsze, dojrzalsze, a my mamy siedzieć cicho, mamy tylko słuchać ich zmyślonych pewnie opowieści. Do tego ich pełne politowania spojrzenia, że niby my nic nie wiemy o życiu, a one takie doświadczone. A ja spokojnie czekam na uczucie, rozwijam swoje zainteresowania, ale w klasie nie ma z kim o tym pogadać, bo one rządzą, one tylko się liczą. Próbowałam tłumaczyć koleżankom, że tak nie może być, ale nie udało się.
Gimnazjalistka
Polubić swoją szkołę
Żałuję wyboru mojego technikum. Kierunek kłóci się z moimi zainteresowaniami. Ilość materiału jest przytłaczająca i właściwie nie robię nic oprócz chodzenia do szkoły, nieudolnych prób nauki i spania. Nie znoszę zawodu, do którego ta szkoła ma mnie przygotować. Nienawidzę tego kierunku. Myślałam o tym, żeby przepisać się do liceum, ale musiałabym nadrabiać pół roku, poza tym mam ciężki charakter i myślę ze po prostu bym się nie zaaklimatyzowała. Lubię moją klasę. Cale życie marzyłam żeby robić coś związanego z muzyką, ale przez własną głupotę i strach nie poszłam nawet do szkoły muzycznej. Został mi wokal, ale jestem strasznie nieśmiała i nie lubię wystąpień publicznych.
17-latka
Uczysz się dla siebie
Uczę się dobrze, mam świadectwo z paskiem, dostaję dobre oceny a czasem gorsze. Nie lubię chemii, biologii i WOS-u. Jednak ostatnio dostaję z nich dobre oceny. Nigdy nie jestem chwalona przez rodziców, nikt mi nie gratuluje, a naprawdę się staram. Czuję, że moje starania idą na marne, bo i tak nikt ich nie doceni.
Gimnazjalistka
Moje liceum
Kocham moją szkołę. Ale czasem nienawidzę. Mnóstwo sprawdzianów, nauczyciele, którzy nie uznają limitu nauki, dla których uczniowie liceum powinni chyba w ogóle nie spać, a uczyć się całymi dniami i nocami... Nie usprawiedliwiających złego samopoczucia, nie zważających na problemy, jakie napotykają uczniowie...
Licealistka
Przebaczenie odrzucenia
Jestem dzieckiem adoptowanym. Popełniam przez to wiele błędów, bo przecież jak mam normalnie żyć, skoro własna matka mnie nie chciała. Nie rozumiem, jak można alkohol postawić wyżej niż własne dziecko. Nie mogę jej wybaczyć. Jednocześnie boję się, że i ja będę do niej podobna, przecież to moja mama, ona mnie urodziła. Moi adopcyjni rodzice są bardzo wyrozumiali, ale martwią się, bo szarpią mną ostatnio sprzeczne uczucia. Najgorsza jest jednak złość i żal, że zostałam porzucona. Mówią mi, że powinnam matce przebaczyć. Czy taki czyn można przebaczyć?
Adoptowana
Od teorii do praktyki
Czuję, że prowadzę zły tryb życia. Wiem, co powinnam zmienić, ale nie potrafię podjąć decyzji. Siedzę godzinami przed komputerem wciąż coś podjadam, nie wychodzę z domu, źle się z tym czuję, wiem, że koleżanki biegają na różne zajęcia, spotykają się. Dzień za dniem przepływa mi bezproduktywnie. Chcę wykupić karnet na siłownię, ale mam obawy, że coś mi powiedzą. Widzę przez okno biegających, też bym chciała, ale…zawsze jest jakieś ale.
Licealistka
Najpopularniejsze
- Zamek Królewski w Warszawie
- Dziecko, odpuszczone ci są twoje grzechy
- Załącznik #9087022
- Rusz na Orszak Trzech Króli
- Pół miliona wiernych na Watykanie
- Najodważniejsi w kościele
- Nietoperze jak surferzy
- Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan
- W wigilijny wieczór rozpocznie się Rok Święty
- Jak powstają płatki śniegu?
