wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 233 | WYNIKÓW
Żale samotnego
Większość kolegów ma dziewczyny. Gdzie się nie ruszę, widzę zakochanych. Tak bardzo marzę o dziewczynie. Ale jakoś nie mam szczęścia. Kilka koleżanek odmówiło chodzenia. Wiem, że nie jestem przebojowy jak koledzy, nie sypię żartami, brakuje mi pewności siebie. Dziewczyny wolą chłopaków bezczelnych, zarozumiałych. Co powinienem zrobic?
16-latek
Nikt nie jest sam
Po ostatnich problemach z modleniem się zaczynam rozumieć , że Bóg nas przede wszystkim kocha i chce naszego czystego serca, a nie jakichś nerwicowych modlitw . Uważam , że powinniśmy zawsze o tym pamiętać i myśleć o Nim w ciągu dnia , nawet jeśli odpoczywamy czy np. słuchamy muzyki. Bo skoro Bóg nas pragnie, to czemu nie zaprosić Go do naszego życia ?
Warto też myśleć o Panu Bogu , gdy wydaje się nam , że jesteśmy słabi , samotni . Gdy ostatnio z oazy pojechaliśmy do kina , to mieliśmy czas wolny nachodzenie po innych sklepach (bo to kino było w centrum handlowym) i wszystkie moje koleżanki i koledzy poszli w swoją stronę, a ja chodziłam sama. No i znowu jestem sama - myślę sobie , a po chwili : ,,Jaka sama ?! Jaka ze mnie idiotka ,
przecież koło mnie jest cały czas Jezus !". Tak więc warto pamiętać o Bogu i o tym , że On jest z nami i nas pragnie .
Moja droga do misji
W drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia roku 2004 w Azji południowo – wschodniej rozegrała się tragedia, która poruszyła mnie dogłębnie. Tysiące ludzi straciło życie pod ogromnymi masami wody, a ja patrzyłem na telewizyjne obrazy zniszczeń i myślałem, jakby pomóc. Podzieliłem się tym z s. Anną, służebniczką która wówczas prowadziła w mojej parafii ognisko misyjne dzieci. Zapragnąłem chodzić na spotkania, by bliżej się przyjrzeć, jak wygląda animacja misyjna najmłodszych. We wrześniu 2005 r. s. Anna zaproponowała mi udział w kursie animatora misyjnego, który za kilka tygodni miał się rozpocząć w Wydziale Misyjnym krakowskiej kurii. Wahałem się, ale ostatecznie poszedłem...
Krzyk o modlitwę?!
Dzielę pokój z siostrą, mimo różnych konfliktów w miarę się dogadujemy. Bliskie wiekiem, obie chodzimy na oazę, jesteśmy rodziną religijną. Problem pojawia się każdego wieczoru. Chcę się modlić w samotności i wpadam w furię, gdy siostra nagle wchodzi. Krzyczę wtedy, wyrzucam ją, ona protestuje i kolejna awantura. Czy nie mam prawa do chwili samotności? Z drugiej strony boję się, że takie zachowanie jest wyparciem się Boga. Bo ja nie potrafię jej powiedzieć, że potrzebuję trochę czasu na modlitwę.
Licealistka
Nie upominaj, pracuj nad sobą
Przez pewien czas byłem w złym towarzystwie. Kląłem, marnowałem czas, wyśmiewałem się z ludzi, przeszkadzałem na lekcjach religii. Po wakacjach koledzy mnie odrzucili. Zrozumiałem swoje błędy, zmieniłem się. Mam oparcie w rodzinie, katechetce, księdzu. Czuję, że już jest czas, abym upominał dawnych kolegów. Czuję się jak prorok. Nawet kosztem prześladowania mógłbym to robić. Co Pani o tym sądzi? Czy to tylko efekty dorastania, czy może już powołanie do prorokowania?
Gimnazjalista
Wyszydzana
W moim gimnazjum wszyscy ściągają, wpychają się do kolejki w barku, piją, przeklinają, śmieją się z księży, kościoła itp. A ja jestem w środku tego chaosu. Nie ściągam, uczę się, nie gadam na lekcji, jestem katoliczką, modlę się. A oni się ze mnie śmieją. Kiedy przechodzę korytarzem słyszę jak dziewczyny z 3 i 2 klasy się z mnie śmieją, a potem podchodzą do mnie i złośliwie się pytają o różne rzeczy. Nie wiem, co mam z tym robić. Próbowałam to ignorować, ale oni nie przestają. Mam dosyć robienia ze mnie pośmiewiska.
Gimnazjalistka
