wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 4672 | WYNIKÓW
MIŁOŚĆ DO KONI
Chodzę do V klasy. Mam kłopoty z rodzicami, wciąż się kłócą, każdy powód jest dobry. Moją pasją stały się konie. Tato przez jakiś czas jeździł ze mną do stadniny, ale mu się odechciało. Samej nie chcą mnie za nic puścić. Może się gdzieś zapiszę, u nas są różne kółka, bo na konie to chyba już nie mam szans.
Zmęczona kłótniami
Sam zdecyduj
Przyjaźnię się z dawną koleżanką z gimnazjum. Poszliśmy do różnych liceów. Z czasem pisaliśmy prawie codziennie. Rozwinęła się przyjaźń. Na zmianę rozpoczynaliśmy rozmowę. Mówiła mi, że jestem wyjątkowy. Pomyślałem sobie zbyt wiele. Powiedziała mi, że traktuje mnie jak ,,męską'' wersję koleżanki. Ostatnio zwierza mi się, że podoba się jej pewien chłopak. Czy ta znajomość ma sens?
Licealista
Przestrogi licealistki
Wszystko zaczęło się na początku gimnazjum. Zawsze byłam szczupła, wręcz chuda, ale wtedy chciałam być ciągle w centrum uwagi, zauważona, doceniona, podziwiana, we wszystkim najlepsza. Już wtedy wiedziałam, że nie mogę taka być, ale podświadomość, uczucia, o wszystko było ode mnie silniejsze. Wpadłam na pomysł: anoreksja. Pomyślałam, że kiedy będę ją mieć, to ludzie będą się nade mną rozczulać, a ja będę z tego powodu przeszczęśliwa. To była początkowo największa motywacja, która gdzieś miała też swoje odnośniki, rozgałęzienia, powody mniejsze lub większe. Z czasem jednak musiałam stawać się bardziej wiarygodna. Odeszły słodycze, zaczęłam liczyć kalorie. Chudłam szybko, bo organizm był bardzo młody, dużo się ruszałam, szło gładko. Robiłam to wszystko oczywiście bardzo na pokaz. Potem pojawiły się jakieś pierwsze wyrzuty sumienia, postanowiłam z tym zerwać.
Warto czekać
Myślałam, ze nigdy nie zakocham się z wzajemnością, że nie spotkam kogoś, kto jest choć trochę podobny do mnie. Zakochałam się zupełnie nie po mojemu, straciłam głowę w mniejszych stopniu niż zwykle, apetyt też mi dopisywał, no może nie przespałam paru nocy i trochę się stresowałam. Ponoć patrzę na niego inaczej niż mam w zwyczaju patrzeć, gdy jestem zakochana. Wszystko jest inne, a zarazem bycie z nim wydaje mi się najnaturalniejszą rzeczą na świecie. Nie nazwałabym tego "miłością od pierwszego wejrzenia", żadne z nas nie chce tego na razie miłością nazywać, chociaż w przyszłości kto wie? Cieszę się, że nie pozwoliłam sobie na desperacje i nie byłam z kimś tylko po to żeby być.
Studentka
Brak odwagi
Zakochałam się. On chyba też mnie lubi. Moje koleżanki go nie lubią i do tego plotkują, boję cię być wyśmiana. Chodziły głosy, że on też jest zakochany we mnie. Chciałam, żeby zagadał, chciałam mu dać znak. Widziałam, jak nieśmiało próbuje coś powiedzieć. Ja też, ale gdy go widzę zaczynam się jąkać. Tak nie zachowuję się przy normalnych kolegach. On chyba daje sobie powoli spokój – myśli, że go nie lubię. Poza tym jego kolega ma teraz dziewczynę. On chodzi z tym swoim kolegą wszędzie, więc zadaje się z przyjaciółkami dziewczyny kumpla. To bardzo ładne dziewczyny. Zwłaszcza z jedną gada bardzo często. Chyba jestem zazdrosna. A najgorsze jest to, że koleżanki się domyślają. Co ja mam robić?
Szóstoklasistka.
Oczekiwanie z zaufaniem
Niezmiernie cieszę się, że jestem osobą wierzącą i że potrafię się do tego przyznać. Wiara to ważny element mojego życia, ale dzisiejsi chłopcy tego nie doceniają, wolą dziewczyny chude, piękne, zdolne do wszystkiego, ubierające się tak jakby krawcowej materiału zabrakło na sukienkę. A te dziewczyny, które są wartościowe, tak naprawdę są pomijane. Pogodziłam się już z tym, że chłopaka mieć nie będę, ale czasem przychodzą takie momenty, że tak strasznie chciałabym mieć tę drugą połówkę i to mnie także strasznie denerwuje. Chciałabym móc wstrzyknąć sobie taki gen, który pozwoli mi przestać tego pragnąć. A ponieważ tego nie mogę, to została mi jedynie modlitwa o dobrego chłopaka. Jeśli jest mi on pisany, to sam się znajdzie, natomiast jeśli mam być sama, to będę bo na siłę nie chcę się uszczęśliwiać. Dlatego codziennie rano proszę Boga o to, żeby realizował się Jego plan wobec mnie każdego dnia.
Licealistka
Odpuść
Jestem zauroczona w chłopaku młodszym o 2 lata. Znamy się od podstawówki. Teraz i wtedy nie mówił mi ,,cześć ". Staram się być zawsze w jego pobliżu na przerwach, czasem zapytam, gdzie jest moja siostra, kiedy kończy lekcje. Chcę dodać mu pewności. Ostatnio zauważyłam, że chyba mnie unika, gdy do niego mówię, nie patrzy się mi w oczy. Boję się, że to wszystko go irytuje i nie jest mną zainteresowany. Obawiam się też, że różnica wieku jest jednak duża. Czasem myślę, że to nie czas na jakieś miłości, muszę skupić się na egzaminie gimnazjalisty. Chcę mu wysyłać ,, przypadkowego" SMS-a, by miał mój numer. Ale nie wiem czy to dobry pomysł, czy warto.
15-latka
Przed bierzmowaniem
Polubiłam modlenie się i chodzenie do kościoła. Jedna z moich koleżanek się ze mnie śmieje. Nie tak dosłownie, że mówi mi to prosto w twarz ale tak, że jak mówię coś na ten temat, to ona odpowiada tonem w stylu "och weź już przestań, a nie że się głupotami zajmujesz". Najciekawsze w tym wszystkim jest to, że ona przed rodzicami udaje grzecznie chodzącą do kościoła. Mam wrażenie, że uważa mnie za dziwadło. Bardzo już czeka na picie alkoholu i palenie nikotyny. To jest ostatnio jej ulubiony temat. No i co ja mam z nią zrobić, skoro nie dość, że ona nie lubi mojej religijności, to jeszcze uważa, że alkohol jest genialny i należy go pić, bo inaczej to jest się szurniętym.
Nastolatka
