wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 2175 | WYNIKÓW
Po prostu nie wolno
Zakochałam się w księdzu, który mnie uczy religii. Uczucie narastało z tygodnia na tydzień. Ponieważ mieszkam daleko, zaproponował, że będzie mnie przywoził i odwoził po spotkaniach. Jest taki dobry, mądry, pobożny, a do tego przystojny. Próbowałam to uczucie wyrzucić z serca, modliłam się, ale nic z tego. Męczę się strasznie, szczególnie, gdy widzę, jak inne dziewczyny z nim rozmawiają. Gimnazjum zbliża się do końca, w nowej szkole już go nie będę spotykała. Zrezygnowałam z wyjazdu na rekolekcje, bo czułam, że to by było dla mnie za trudne. Wstyd mi, jestem na siebie wściekła, ale przecież tego nie chciałam. Chcę się w tej sprawie poradzić podczas najbliższej spowiedzi.
16-latka
Dokąd zmierzamy?
Do czego ten świat zmierza? Jeśli nie pijesz i nie palisz, a dobrze się uczysz, jesteś kulturalny, to jesteś gorszy w mniemaniu gimnazjalistów? Znajdą się tacy, którzy Cię docenią. Ale inni wyśmieją. Nie przejmuję się tym szczególnie. Ale się martwię. Co będzie z tym krajem, gdy to pokolenie dojdzie do władzy? Jest to przykre jakie są główne wartości dla gimnazjalistów. To, że się ze mnie śmieją, to nic przywykłem. Ja chcę dojść daleko i być kimś, a nie tak jak ci wszyscy co nie pokończą gimnazjum. A uważają się za lepszych, bo mają więcej maja siły fizycznej. Dokąd my zmierzamy?
14-latek
Reakcja na rodzinne docinki
Zawsze błagałam rodziców o kota. W tym roku moje marzenie się spełniło -dostałam kociaka. Cały czas pogłębiam swoją wiedzę o kotach, bo w przyszłości chcę zostać weterynarzem. Dbam o swojego kota i robię to wszystko rozsądnie. Jednak moi rodzice oraz rodzeństwo ciągle mi dokuczają. Mówią, że w przyszłości na pewno będę mieszkać z 20 kotami, że karmię swojego kota lepiej niż ludzi, że wydaję na kota mnóstwo pieniędzy. Ale to wszystko nie prawda. Kocham koty, ale nie do tego stopnia. A rzeczy dla kota kupuję z własnych kieszonkowych. Mówią stale jakieś głupoty. Próbowałam z nimi rozmawiać spokojnie, ale to nic nie daje.
Anonimowa, 13 lat
Nieobecność na balu
Odbywał się u nas bal gimnazjalny i wszyscy byli nim bardzo przejęci i nie dopuszczali myśli, że ktoś mógłby nie przyjść. A ja nie poszłam, bo za dwa dni miałam egzaminy do liceum z międzynarodową maturą. Gdy nadeszła godzina balu, zaczęły się telefony, namawianie, by przyjść chociaż na godzinkę. A ja mówiłam przyjaciółce, że raczej nie przyjdę, lecz ona na to, że ten jeden wieczór mnie nie zbawi. Nie jest to jedyny moment, że spotykam się z oburzeniem, że nie jestem tam, gdzie oni są, że nie robię czegoś, co oni robią. Może jestem dziwna, że bardziej zależy mi na dobrej szkole niż na balu. Aż mi się nie chce iść do szkoły i tłumaczyć.
Gimnazjalistka
Szantaż emocjonalny
Mamy problem z przyjaciółką, która "wymyśla problemy”. Jej tata zmarł , gdy była malutka, do tej pory boryka się z brakiem ojca. W szkole i przy ludziach, nawet jak jesteśmy same, śmieje się, wygłupia i nie robi nic wskazującego na jej złe samopoczucie. Mimo to katuje nas SMS-ami o niskiej samoocenie, chorobie, która jest raczej wymyślona, o tym, że świat jest zły, że nie ufa ludziom, ktoś ją zranił, choć nigdy nam nie mówi, kto to zrobił. Czasem szantażuje nas groźbą samookaleczeń lub samobójstwa. Nie przemawiają do niej logiczne argumenty.Tracimy cierpliwość i zaufanie.
14-to latki
Uważam się za najgorszą...
Mieszkam na uboczu, obok mnie nie mieszkają koledzy, koleżanki które mogę codziennie odwiedzać. Często jestem zazdrosna, najczęściej podczas zwykłych rozmów kiedy zadaję dużo pytań. Pytam się wtedy głównie o rzeczy które ja sama nie umiem lub nie mam tej rzeczy. W dodatku często popadam w depresję, uważam siebie za najgorszą. Jeśli chodzi o rodzinę pragnę w niej zrozumienia. Chciałabym odbyć z moją mamą rozmowę o dorastaniu, a raczej dużo takich rozmów, pomimo, iż dopiero zaczęłam dorastać, ale zmiany widać już gołym okiem. W każdym razie tak mi się zdaje.
Zagubiona
