wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 3205 | WYNIKÓW
Niecierpliwe oczekiwanie
Niecierpliwie oczekuję nauki w liceum. Co prawda mam straszny problem z twarzą, bo pękają mi naczynka, a to okropnie wygląda. Chociaż gdy się przyglądam uważnie rówieśnikom, to wielu ma różne defekty. W gimnazjum z powodu mojej cery miałam wiele kompleksów, bo w dodatku z byle powodu się czerwienie, ale teraz postanowiłam wiele zmienić. Poznałam nawet dziewczynę, z którą będę w klasie. Zgodziła się ze mną pojechać na wystawę do sąsiedniego miasta. Tak bym chciała, żeby mama zgodziła się na wizytę u dermatologa, bo poczułabym się lepiej, gdyby moja cera była w porządku. Ale w tej chwili jestem pełna entuzjazmu i oczekiwań.
Licealistka
Rozbieg i planowanie
Zaczynam naukę w gimnazjum, mam tyle przedmiotów. Zapisałam się też na treningi, 6 godzin w tygodniu i na angielski, godzina. Chciałabym też chodzić na oazę. W szkole podstawowej świetnie się uczyłam. Nie miałam żadnych zajęć i przez to miałam mnóstwo wolnego czasu. Boję się, że to się zmieni. Nie wiem, czy sobie poradzę. Jak dobrze zorganizować sobie czas?
13-latka
Nie nudzę się z sobą
Niektóre koleżanki przyznały, że niechętnie wracają do domu. Rozmawiając z nimi odkryłam, że one po prostu nudzą się, gdy zostają same. Nie potrafią znaleźć sobie zajęcia, posiedzieć w ciszy, potrzebują ciągłej stymulacji, rozrywki, kontaktu z innymi. Nie chcę nikogo oceniać, może to taki typ osób, ale to też wydaje mi się smutne, bo w końcu ile można wiecznie być napędzanym rozrywką? Zawsze chyba przychodzi taki moment, że zostaje się samemu. Zresztą, bywa i tak, że ci znajomi zawodzą, a z rodziną kontakt nie najlepszy, więc z kim wtedy żyć jak nie z sobą samym? Gdy rozmawiam z różnymi osobami, coraz częściej zdarza się, że jest mi ich po prostu żal. Moja mama ogólnie twierdzi, że większość tych ludzi zachowuje się tak nie dlatego, że lubi i ma taką potrzebę, ale podążają za tłumem, może boją się iść pod prąd, może tak zostało im wmówione, że to jest to "prawdziwe życie", a może też nie wyobrażają sobie inaczej?
Przymus imprezowania
Zaczynając liceum usiłowałam być powszechnie lubiana, nawiązywać milion znajomości i początkowo cieszyłam się, że mi się to udawało- ale po krótkim czasie zaczęło mnie męczyć wymyślanie, co powiedzieć, co zrobić i jak się zachować; zmuszałam się do spotkań, na które wcale nie miałam ochoty, podpatrywałam aprobowane przez koleżanki zachowania innych koleżanek i nieudolnie je naśladowałam. To było tak, jakby ktoś podłożył mi dubbing, i to wyjątkowo luźno traktujący mój oryginalny głos i słowa. Czułam się sztucznie. Dopiero w klasie maturalnej, swoją drogą trudnym dla mnie okresie przez stres, odważyłam się po prostu nie mówić, jeśli nie miałam na to ochoty.
Ludzie z klasy imprezowali, spotykali się- a ja spędzałam czas m inaczej.
Studentka
