wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 7177 | WYNIKÓW
Oryginał lepszy od podróbki
Należę do klasowej czołówki, ale problem polega na tym, że chłopcy się koło mnie nie kręcą. Aż tu nagle klasowy łobuziak okazuje zainteresowanie. Wiem, że to nie ma sensu, nic nie czuję, nie chcę, ale ta sytuacja mnie podbudowuje, nie chcę jej kończyć. To miłe, gdy komuś zależy. Tylko co ja zrobię, gdy oprosi o chodzenie?
Gimnazjalistka
Niech się śmieje
Dzisiaj może obejrzę z tatą film "Król lew". Zna pani ten film? No i chciałabym go w spokoju obejrzeć. Bo, jak np. wejdzie mój brat do pokoju, to będzie się śmiał albo coś. Jak zrobić, żeby nikt nam nie przeszkadzał? Bo wejście brata to chyba nie jest powód do wstydu? Ja bardzo lubię te filmy animowane, szczególnie z Disneya. Co zrobić?
12-latka
Dziwne zachowanie
Pewien o rok starszy kolega często mi się przygląda, ale gdy zagadywałam, kontakt był słaby, prawie uciekał. Właśnie wczoraj go widziałam, podeszłam, zagadałam odnośnie szkoły. Mocno się speszył, ale zarumieniony wyjąkał, że wszystko poszło po jego myśli. Nie za długo rozmawialiśmy, ale ciągle zachowywał się dziwnie, a gdy go pożegnałam, to uciekł.
Zdumiona
Przywrócić odrzuconego
Mamy w klasie kolegę, który ma trudne warunki życiowe, trochę się od nas różni- strojem, swobodą, której nie ma, milczeniem tak różnym niż nasze rozgadanie. Niestety, koledzy mu dokuczają i to w chamski sposób. On nie ma tak popularnych teraz gadżetów, a to jest główny temat ich rozmów. Chciałabym temu koledze pomóc, bo to spokojny i wartościowy chłopak.
12-latka
Czy on mnie pamięta?
Dwa lata temu poznałam w czasie wakacji przemiłego chłopaka. Mówił komplementy, żartował, spędzaliśmy razem sporo czasu. Ale wszystko się potem urwało, on zmienił szkołę, nie spotkaliśmy się więcej. Nie wiem, czy był zakochany. Ja go ciągle wspominam, mam do niego żal, że tyle smutku przez niego. Czy on mnie pamięta?
Szóstoklasistka
Przełamać strach
Wakacje ogólnie muszę uznać za udane. Jestem wdzięczna Panu Bogu za cały ten czas. Dużo dobrego wydarzyło się, dzięki temu, że kilka razy udało mi się przełamać barierę swojego komfortu tzn. zdecydować się na coś mimo strachu, obaw i niepewności - ruszyć w nieznane. Tak było, gdy zdecydowałam sie jechać w Tatry w ciemno. Tak było, gdy pojechałam na rekolekcje oazowe z księdzem, którego nie znałam i z większością ludzi, których nie znałam. Tak było, gdy dzień przed pielgrzymką do Częstochowy zdecydowałam się iść i co więcej pełnić funkcję muzycznej w grupie, w której prawie nikogo nie znałam. Wzięłam gitarę i ruszyłam w drogę. Tak było również we wrześniu, gdy zdecydowałam się jechać na tydzień w Tatry ze studentami z duszpasterstwa. Warto przełamywać swój strach i wychodzić ze swojej strefy komfortu, kiedy to na przykład łatwiej i przyjemniej jest siedzieć w domu niż zdecydować się jechać gdzieś z ludźmi, których się nie zna.
Studentka
Nie ma jak ruch
Byłam pierwszy raz na zajęciach sportowych i czułam się po nich wspaniale. Sparingi, w których w kontrolowany sposób wyrzucałam z siebie złość były bardzo fajne. Chyba zacznę też biegać, chociaż nie wiem czy się w tym odnajdę, bo nigdy tego za bardzo nie lubiłam. Ale rower czy wspinaczka brzmią zachęcająco, zwłaszcza że robi się ciepło.
15-latka
