wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1624 | WYNIKÓW
Czy są jakieś szanse?
Przyjaźniliśmy się jako dzieci, ale potem zawsze jak mnie widział, opuszczał głowę albo odwracał wzrok. Tylko raz swobodnie rozmawialiśmy, gdy spotkaliśmy się w większej grupie. Dowiaduję się, że on o mnie miło się wyraża, że podziwia. Czułam, jak podczas procesji mnie obserwował. Serce ciągnie do niego jak magnez od dobrych kilku lat z przerwami. Napisałam mu kiedyś życzenia, to odpisał, ale kontaktu nie utrzymał. Co Pani o tym myśli? Czy to tylko sentyment do koleżanki z dzieciństwa, czy są jakieś szanse?
Licealistka
Dziecinne obrażanie
Na początku roku udało mi się nawiązać kontakty z dwoma fajnymi dziewczynami. Po połowie roku przyszłam do jednej z nich na noc. Później usiadłam obok innej w kinie i się obraziły. Kiedy ona przyszła- też się nie wiadomo o co obraziła. Okazało się, że nie rozmawia ze mną, bo ta druga jej nie pozwala. Następnie znowu mnie lubiły i będziemy razem występować. Jednak jak przyszły do mnie poćwiczyć, głównie grały na telefonach. Nie wiem czy warto się z nimi kolegować.
Czwartoklasistka
Przebaczanie pod warunkiem?
Mam problem z ludźmi. Niby chcę iść na psychologię, a upadam przy zwykłych kontaktach z rówieśnikami. Zawsze dążę do zgody, a sytuacje konfliktowe bardzo przeżywam. Zawsze dążę do zgody, biorę na siebie większą część winy, byleby wszystko było już dobrze. Ale mam problem z przebaczeniem, oczekuję przeprosin. Zauważyłam, że dążę do perfekcjonizmu, że chcę być lubiana, podziwiana itd. Chciałabym ze wszystkimi żyć w zgodzie, ale wiem, że to niemożliwe. Dlaczego tak emocjonalnie reaguję na kłótnie?
Gimnazjalistka
Trudna sytuacja
Mam dwie bardzo dobre koleżanki, które za sobą nie przepadają, ale zawsze się tolerowały. Niedawno jedna się obraziła, bo pojadę na tydzień wakacji z drugą. Ta druga trochę złośliwie powiedziała, że wybrałam ją, a to przecież były decyzje naszych rodziców. Pewnie, że się cieszę, ale ja naprawdę lubię obie dziewczyny i nie chcę żadnych ograniczeń kontaktów. Niestety, zrobiło się teraz w naszej trójce nieciekawie, bo ta pozornie odrzucona ma poczucie krzywdy, a cały żal skierowała na drugą koleżankę.
13-latka
Planuję zmiany
W podstawówce miałam jedną bliską przyjaciółkę. Świetnie się rozumiałyśmy, nie czułyśmy potrzeby dopuszczania do naszego układu innych dziewczyn. Niestety, w tym roku się przeprowadziła, a ja zostałam zupełnie sama. Na szczęście było wolne miejsce obok jednej koleżanki. Siedzimy więc razem, trochę rozmawiamy, ale nie bardzo do siebie pasujemy. Pomyślałam, że będziemy tak siedziały do końca roku, ale w gimnazjum muszę znaleźć osoby, z którymi złapię kontakt. Nie chcę się już trzymać razem z jedną tylko osobą. Jak to dobrze rozegrać?
Szóstoklasistka
Utrzymać przyjaźń
Mam w klasie niezwykle dobrą przyjaciółkę. Bardzo dobrze się rozumiemy.
Mieszkamy w sąsiadujących miejscowościach. Niestety, idziemy do różnych liceów. Szkoły są w tym samym mieście, ale oddalone od siebie. Oprócz zamiłowania do książek nie mamy raczej wspólnego hobby. Obie martwimy się, jak to będzie z nami w liceum. Czy nadal będziemy mieć tyle tematów do rozmowy? Nie wiem, czy będziemy miały czas spotykać się regularnie. Nie chcę stracić tak zaufanej przyjaciółki. Zastanawiam się, co mogłybyśmy robić, żeby nie stracić kontaktu.
Szesnastolatka
Trudna relacja
Od czasu do czasu mam z mamą dobre kontakty, żartujemy, śmiejemy się, przytulamy się. Czasami bywa tak, że o wszystko się czepia. Zawsze o to, że czegoś nie zrobiłam. A ja w tygodniu jestem bardzo zajęta. Cały dom w sobotę posprzątałam. Ale mama zawsze się do czegoś przyczepi, że coś ominęłam. Kocham mamę, nie chce się z nią kłócić o takie bzdety. Czasami może i powiem za dużo, jest mi potem źle, bo obie w złości wyciągamy wszystkie sprawy.
15-latka
Ocena szans
Widujemy się tylko podczas wakacyjnych rekolekcji. Od pierwszego razu zrobił na mnie wrażenie. Ale nie zauważyłam, by i jemu tak zależało, chociaż rozmawiamy, żartujemy, robimy coś wspólnie. W ciągu roku spotykamy się kilka razy na różnych imprezach naszej wspólnoty. Pilnuję się bardzo, by nikt się nie zauważył mojego zauroczenia. Ale jednocześnie marzę, by go zaprosić np. na f-b, by mieć z nim jakiś ściślejszy kontakt. Gdy się spotykamy, on okazuje swoją radość z tego powodu, więc może mam jakieś szanse?
16-latka
Osoba towarzysząca na wesele
Po raz pierwszy otrzymałam zaproszenie na ślub z osobą towarzyszącą, poczułam się dorosło. Moja młodsza o rok siostra również takie dostała. Wszystko świetnie, ale pojawia się problem: nie mam z kim iść. Naprawdę nie mam nawet bliskiego kolegi, żeby go zabrać. Dziwna sytuacja, boję się, że nikogo w życiu nie znajdę. W starym gimnazjum naprawdę nie ma nikogo, kto byłby odpowiedni, a kuzyni, z którymi mam kontakt też są zaproszeni. Mama ma z nas ubaw, siostra się śmieje, a ja nie wiem, co robić.
16-latka
