wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 497 | WYNIKÓW
Mama wie najlepiej?
Mimo że się dobrze uczę, dużo w domu pomagam itp. to wciąż szukam akceptacji. Zawsze starałam się przypodobać otoczeniu, być do nich podobna. Jasna sprawa, że mi się nie udało. W technikum zaczęłam z tym walczyć. Staram się być sobą, ale pozostaje ta rysa z dzieciństwa.
Każdy cel, którego się podjęłam brzmiał: "może w końcu docenią, pochwalą". To mi zostało. Z tym też próbuję się uporać. Mimo że tyle działam, wciąż nie potrafię się zaakceptować.
Ostatnio coraz trudniej dogadać mi się z mamą. Nie rozumie mojego systemu wartości, dlatego nie odzywam się i tylko zaciskam zęby, żeby znów jakiejś kary nie dostać. Czasem ciężko wytrzymać. Mama nie słyszy mnie. Nie słyszy moich argumentów. Widzi tylko, że krzyczę, że ciągnę, żeby było na moje. Kiedy próbuję wrócić do tematu na spokojnie, to i tak nic nie daje. Jak w piosence Arki Noego: "Mama kocha, Mama wie najlepiej!" I choć w niej chodzi o Maryję, to i tu pasuje. Tylko, że mama nie zawsze daje radę tak dobrze, jak Mama.
16-latka
Konflikt w rodzinie
Uwielbiam spędzać czas w oratorium. Tam mam przyjaciół, tam jest ksiądz, który mnie rozumie, podobnie jak przyjaciółka. Aż mi się nie chce wracać do domu, gdzie mama ma ciągłe pretensje. Jest przeciwna mojemu zaangażowaniu w oratorium, najchętniej by mi zakazała. Z tego powodu ciągle się kłócimy zamiast się przyjaźnić. Nie potrafię się już mamie zwierzać, bo za dużo między nami nieporozumień, pretensji. Oddalamy się od siebie. Dobrze, że mam wsparcie z księdzu, w przyjaciółce.
Licealistka
Jak pomóc?
Przyjaźnimy się od dawna, ale szybko się zorientowałam, że przyjaciółka ma kłopoty w domu, bo jej rodzice piją. Jest chyba coraz gorzej. Teraz ona obraziła się jakby na Boga, przestaje chodzić do kościoła. Chyba się zaczęła ciąć, widziałam blizny, które ukrywa. Mam wrażenie, że moja osoba też ją drażni, zrobiła się skryta i opryskliwa. Bardzo chciałabym jej pomóc, ale jak?
13-latka
Tu i teraz
Dziewczyny natychmiast ją zagłuszyły i dalej podawać przykłady swoich nadmiernych obowiązków. No i zawsze następował dodatek o tym, jak wszystko się zmieni za kilka lat, gdy będą dorosłe, gdy będzie cudownie, swobodnie, radośnie. Położyłam łeb na łapach, zmarszczyłam czoło, bo coś mi się kołatało w mózgu, że miały zerwać z narzekaniem. Nic z tego, właśnie się nakręcały i lawina ruszyła. Są przemęczone, mają za dużo zadań, za dużo obowiązków domowych, są traktowane o wiele gorzej niż bracia, obojętnie, cz starsi czy młodsi.
