wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 998 | WYNIKÓW
Przy niej nie mam szans
Od dawna podoba mi się kolega z równoległej klasy. Wykorzystałam pewne zajęcia wspólne dla szkoły i gdy miałam wybrać kolegę z sali, zdecydowałam się na niego. Od tego czasu uważnie mi się przygląda, uśmiecha się, ale niczego jeszcze nie powiedział. Wiem, że sporo psuje tu kuzynka, która uważa się za szkolną piękność, ośmiesza mnie przed nim, gada o mnie głupoty, bo, niestety, ona wie, że mi na nim zależy. Teraz ona go podrywa, kompromituje mnie, gdy on jest blisko. Wiem, że jestem brzydsza od niej, że przy niej nie mam szans.
Gimnazjalistka
Czy to ma sens?
Z tym chłopakiem jestem oficjalnie od 2 tygodni ale już wcześniej „kręciliśmy” ze sobą. Poznaliśmy się teraz w liceum. Jest to chłopak jakiego sobie wymodliłam, bo chciałam, żeby nie śmiał się z tego, że jestem katoliczka itp. On też jest katolikiem, chodzi do kościoła (juz raz z nim byłam na mszy i na różańcu ) i ma pewne zasady(?). Zszokowało mnie to, bo jest z towarzystwa tych, co dużo piją i imprezują. Ale rodzice i tak są niechętni, nie zgadzają się na nasze spotkania. Ten związek nie będzie miał sensu jeśli moi rodzice będą tak nastawieni do niego. Nawet nasz ksiądz próbował z nimi rozmawiać, ale rodzice wiedzą swoje.
15-latka
Szczypta zazdrości
Razem z moją koleżanką mamy wspólną pasję-jazdę konną. Zawsze dobrze się dogadywałyśmy, razem chodziłyśmy na jazdy, rozmawiałyśmy w szkole itd. Ale od kiedy zaczęła jeździć na koniu znajomych swoich rodziców i zaczęła się chwalić, jaki to wspaniały, że wczoraj jeździła na nim w terenie i że ten koń ją lubi, zrobiło mi się... sama nie wiem, jak się poczułam. Trochę zdenerwowało mnie to, że ona jest taka samolubna, że cały czas się chwali.. Zrobiło mi się smutno, bo jeżdżę tylko w weekendy w szkółce. Nie wiem, jak mam się czuć, czy cieszyć się ze szczęścia koleżanki czy dać jej mocno don zrozumienia, że bardzo się chwali i cały czas opowiada to samo.
12-latka
Krytycznie o rodzicach
Moi rodzice zawsze wytykają mi błędy itp. Oni nie nadają się na rodziców, bo np. pytam się taty, czy pomoże mi w zadaniu, a on mówi „zaraz” i tak potem mi nie pomoże, a moja mama tak samo. Dlatego piszę do starszej przyjaciółki. Gdy mama zapomni wziąć telefon z domu, to każe mi przynieść, a gdy ja proszę, żeby chwyciła po drodze mój telefon, to mówi, że ja też mam nogi itp. Wychowywać się musiałam sama, nikt mi nic nie pokazał, chyba, że dziadek, który się mną opiekował. Musiałam sama się uczyć podstawowych prac domowych. Czy takie osoby to rodzice? Co mam dalej robić?
12-latka
