wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 8498 | WYNIKÓW
Przestrogi licealistki
Wszystko zaczęło się na początku gimnazjum. Zawsze byłam szczupła, wręcz chuda, ale wtedy chciałam być ciągle w centrum uwagi, zauważona, doceniona, podziwiana, we wszystkim najlepsza. Już wtedy wiedziałam, że nie mogę taka być, ale podświadomość, uczucia, o wszystko było ode mnie silniejsze. Wpadłam na pomysł: anoreksja. Pomyślałam, że kiedy będę ją mieć, to ludzie będą się nade mną rozczulać, a ja będę z tego powodu przeszczęśliwa. To była początkowo największa motywacja, która gdzieś miała też swoje odnośniki, rozgałęzienia, powody mniejsze lub większe. Z czasem jednak musiałam stawać się bardziej wiarygodna. Odeszły słodycze, zaczęłam liczyć kalorie. Chudłam szybko, bo organizm był bardzo młody, dużo się ruszałam, szło gładko. Robiłam to wszystko oczywiście bardzo na pokaz. Potem pojawiły się jakieś pierwsze wyrzuty sumienia, postanowiłam z tym zerwać.
Trudna sprawa
Jesteśmy z młodszą siostrą przerażone, bo nasi kłócący się od dawna rodzice coraz częściej mówią o rozwodzie, już coś robią w tej sprawie, słyszymy o terminie rozprawy. O niczym nas nie informują, my tylko słyszymy ich oskarżenia, krzyki, wyzwiska. Nie chcemy rozwodu rodziców, kochamy ich oboje. Co możemy zrobić, by ratować naszą rodzinę?
Zmartwiona
Niech każdy będzie sobą
W mojej klasie sporo rówieśników ma za dużo swobody. Śmieją się ze mnie, że chodzę spać o 21.00. Ale ja nie zamierzam być taka jak oni. Nie podoba mi się, że ciągle opowiadają o imprezach, o tym, co się działo. Śmieją się z czegoś, a ja nie wiem, z czego. No i zdarza się, że już wątpię, czy moje zasady są słuszne.
Gimnazjalistka
