wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 16516 | WYNIKÓW
Zmieniamy historię
Tysiące wydarzeń tworzą historię. O jednych powstały książki, o innych filmy, o jeszcze innych napisano mądre prace naukowe, a o niektórych wiemy tak mało, że nawet artykuł trudno byłoby stworzyć, ale są zbyt ciekawe, by o nich nie opowiadać. Dlatego teraz nie będziemy pisać o jednym dużym wydarzeniu, ale przypomnimy kilka ciekawostek, które zdarzyły się w miesiącu, w którym ukazuje się „Mały Gość”.
Natrętne zachowanie
W pobliżu mieszka pewien chłopak. Jest mniej więcej w moim wieku, może rok młodszy. Na ogół widuję go w kościele. Zastanawia mnie jego zachowanie- chciałabym mieć dobre relacje z sąsiadami, zwłaszcza, że obok nas mieszkają sami starsi. Gdy idę do kościoła, on idzie za mną. W kościele zawsze siada za mną, a jak nie ma miejsca, to staje obok. Gdy idę do Komunii, on wpycha się przed ludzi, aby być zaraz za mną i ciągle czuję jego wzrok na sobie. Najgorsza jest rutynowość i powtarzalność. Kiedy próbowałam go zagadać, z przerażeniem mi odpowiada i od razu ucieka, jakby się czegoś bał, przy tym się ciągle plącząc i jąkając. Nie wiem, czy próbować z nim nawiązać koleżeńskie relacje, czy nie, ale to śledzenie mnie przez niego zaczyna być irytujące. Gimnazjalistka
Moim zdaniem...
Na rekolekcjach adwentowych poznawaliśmy historię pewnej dziewczyny (niestety już nie pamiętam kto to był). Ona bardzo chciała umrzeć za Chrystusa i szybko pójść do Nieba. Miała plan, aby wyjechać w kraje muzułmańskie i wtedy szybko zostałaby stracona za wiarę. Uważam, że takie zachowanie nie jest dobre, i że nie o to w tym chodzi, ale mogłaby Pani się o tym wypowiedzieć?
Dociekliwy
Wyzwolenie
Przyjaźnimy się od lat, ale coś mnie ta nasza relacja zaczyna męczyć. Przyjaciółka nie lubi nowych osób, pilnuje, byśmy zawsze były we dwie, narzuca swój pesymistyczny sposób myślenia. Teraz chce się ze mną spotkać, ale ja wyzwolona od niej czuję się o wiele lepiej. Nie odrzucę jej w szkole, ale teraz cieszę się domem i rodziną, mam co robić.
Licealistka
Za wysoka?
Mam 159 cm wysokości, większość chłopców jest ode mnie niższa. Nie chcę być wysoka, na szczęście w klasie są dziewczyny jeszcze wyższe ode mnie. Słyszałam, że chłopcy są zazwyczaj niżsi w takim wieku od dziewczyn. Podobno robią się wyżsi dopiero pod koniec gimnazjum. Podoba mi się pewien chłopak, jednak jak wszyscy jest ode mnie niższy. Czy ten problem kiedyś zniknie?
12-latka
Wybuch entuzjazmu
Marianki schodziły się na dzisiejsze zebranie jakoś niemrawo. Czy to Kinga zaraziła je złym humorem, czy w powietrzu wisiało coś złego? Nie wiem. Bardzo brakowało mi zwyczajnego w tej grupie entuzjazmu, okrzyków, śmiechu. Do tego usłyszałam, że wczoraj na Drodze Krzyżowej sporo dziewczyn było nieobecnych, więc pozostałe poszły na łatwiznę i niemrawo odczytały skopiowane rozważania, nawet ich wcześniej nie czytając.
Niepotrzebne kłótnie?
Po raz kolejny doszło do awantury z młodszą siostrą. Strasznie mi dokuczała, prowokowała, ale byłam cierpliwa. Ustępowałam, proponowałam różne atrakcje, chociaż wcale nie sprawiały mi przyjemności. W końcu zaczęłam krzyczeć, ona też, ale awantura została zażegnana, przeprosiłam ją, chociaż nie wyglądała, że to jej wystarcza. Bardzo mi głupio, że straciłam panowanie nad sobą. Nie chcę się kłócić, rodzice tego nie znoszą.
12-latka
Do zachodu słońca
Dzieci się zaśmiewały, postanowiły te scenki odegrać. Oj, ile radości sprawiało wczuwanie się w zapalczywych szlachciców, którzy szybko wyjmowali szable, gotowi do walki. Aktorzy byli tak wiarygodni, że istniała obawa, że bójki będą prawdziwe, a nie udawane. Musiałam szczeknąć kilka razy, by rozładować napięcie. Wybuchał wówczas śmiech, oczywiście ze mnie, że dałam się nabrać, że oni tylko udają złość. Akurat, ja swoje wiem.
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
Potrzeba zmiany
Na obozie spotkałam świetnego chłopaka, tylko przez moją nieśmiałość nie poznaliśmy się zbyt dobrze. On do tego był pięć lat starszy, więc siedziałam jak mysz pod miotłą, gdy reszta śmiała się, żartowała. W ogóle - poznając człowieka ja najczęściej obserwuję. Nigdy nie potrafię zacząć rozmowy, mam bardzo mało pewności siebie w takich sytuacjach. A chłopaki w moim wieku wydają mi się strasznie dziecinni i wolałabym spędzać czas ze starszymi. Czy to jest normalne? Jak rozmawiać ze starszymi chłopakami, żeby nie czuć takiej nieśmiałości? Oni są zawsze tacy wyluzowani, a mi ciężko się przełamać. I jak wreszcie nabrać pewności siebie, być taką spontaniczną jak inni, a nie martwić co chwila, czy powinnam robić to co robię, mówić to co mówię i każde słówko przemyślEć w głowie tysiąc razy?
16-latka
