wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 5631 | WYNIKÓW
Pesymistyczne nastawienie
Zakochałam się w wartościowym chłopaku, który ma za sobą ciężkie doświadczenia życiowe. On mnie odrzucił, przyjaźnimy się tylko, bo on nie chce się z nikim wiązać. Nie widzi sensu życia, cały czas rozpamiętuje przeszłość, winy innych, swoje dołki. Nie zostawię go jednak, staram się pomagać, tłumaczyć.
Licealistka
Męczące skrupuły
Ksiądz zabronił mi spowiadać się częściej niż raz na miesiąc. A ja mogłabym spowiadać się co tydzień. Ciągle mam wątpliwości, obawy, że czegoś zapomniałam powiedzieć, przypominają mi się sytuacje sprzed lat, w których dopatruję się grzechu. To samo dotyczy codzienności. Podczas mszy świętej jestem pełna obaw, czy mam prawo przystąpić do Komunii Świętej. Boję się, czy moje spowiedzi są ważne…
Niepewna
Walka z lenistwem
Kończy się pierwszy semestr, a ja stwierdzam, że to był czas zmarnowany w dużym procencie. Szkoła na luzie, potem TV i komputer. Klika się z jednej strony na drugą i nie wiadomo kiedy jest wieczór. Nie mam zbytnich problemów z nauką, ale nie robię nic ponad pewne minimum. Niby wiem, że robię źle, ale nie potrafię nad tym zapanować.
15-latka
Rozwój duchowy
Zawsze po spowiedzi miałam takie wrażenie, że wszystkie te grzechy ze mnie " ulatują " . A teraz... nie czuję nic. Nie słyszę Pana Boga... jest mi przeraźliwie smutno, krzyczę do Pana Boga, żeby coś powiedział, tyle razy z nim rozmawiałam - a teraz... wiem ,że jest, ale nie słyszę go w sobie.
16-latka
Paniczny lęk
Jak się pozbyć panicznego strachu przed Niebem i tym, czy coś będzie w nim 'dozwolone' czy nie? Od kilku tygodni mam taką jakby obsesję, że wszystko kontroluję i cenzuruję, tak żeby 'pasowało' do Nieba, czepiam się nawet najmniejszych szczegółów. Mam wrażenie, że moja wiara jest letnia i nie wiem jak ją rozbudzić tak, żeby znów czuć Boga przy sobie. Czasami dochodzi też lęk o to, czy ja w ogóle do tego Nieba trafię. Wydaje mi się, że to jest pycha, że tak wszystko kontroluję. Gubię się w tym wszystkim.
Zagubiona
Czy są jakieś szanse?
Przyjaźniliśmy się jako dzieci, ale potem zawsze jak mnie widział, opuszczał głowę albo odwracał wzrok. Tylko raz swobodnie rozmawialiśmy, gdy spotkaliśmy się w większej grupie. Dowiaduję się, że on o mnie miło się wyraża, że podziwia. Czułam, jak podczas procesji mnie obserwował. Serce ciągnie do niego jak magnez od dobrych kilku lat z przerwami. Napisałam mu kiedyś życzenia, to odpisał, ale kontaktu nie utrzymał. Co Pani o tym myśli? Czy to tylko sentyment do koleżanki z dzieciństwa, czy są jakieś szanse?
Licealistka
