wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 2243 | WYNIKÓW
Przestrogi licealistki
Wszystko zaczęło się na początku gimnazjum. Zawsze byłam szczupła, wręcz chuda, ale wtedy chciałam być ciągle w centrum uwagi, zauważona, doceniona, podziwiana, we wszystkim najlepsza. Już wtedy wiedziałam, że nie mogę taka być, ale podświadomość, uczucia, o wszystko było ode mnie silniejsze. Wpadłam na pomysł: anoreksja. Pomyślałam, że kiedy będę ją mieć, to ludzie będą się nade mną rozczulać, a ja będę z tego powodu przeszczęśliwa. To była początkowo największa motywacja, która gdzieś miała też swoje odnośniki, rozgałęzienia, powody mniejsze lub większe. Z czasem jednak musiałam stawać się bardziej wiarygodna. Odeszły słodycze, zaczęłam liczyć kalorie. Chudłam szybko, bo organizm był bardzo młody, dużo się ruszałam, szło gładko. Robiłam to wszystko oczywiście bardzo na pokaz. Potem pojawiły się jakieś pierwsze wyrzuty sumienia, postanowiłam z tym zerwać.
Trudna sytuacja
Przyjaźnię się z koleżanką, którą klasa odrzuca i to stanowczo. Nie do końca to rozumiem, bo jestem nowa, chociaż to mnie wybrali na przewodniczącą. Ona jest owszem wybuchowa, ale to wartościowa dziewczyna. Boję się, że i ja zostanę odrzucona, jeśli nadal będę się z nią trzymała. Nie wiem, czy się od niej odsunąć, czy próbować coś zmienić?
Licealistka
Podobanie to nie jest zakochanie
Sama nie wiem, co o tym myśleć, bo w zasadzie podoba mi się dwóch kolegów. Czy można się zakochać w dwóch jednocześnie? Niestety, moje szanse są małe. Oto jeden z nich, gdy zaczęłam mu okazywać zainteresowanie, dużo z nim pisać, to nagle powiedział, że ma dziewczynę. Dziwne, bo nic na to nie wskazywało. A drugi też mnie unika. Czy to już jest miłość?
14-latka
Święte drogowskazy
Ledwo zaczęłam nowennę do św. Ojca Pio, a już znalazłam w sobie odwagę, by podejść do kolegi, miło pogadać. Wcześniej zawsze oczy spuszczałam, gdy on był w pobliżu, nawet Internet nie wchodził w grę. A teraz z pomocą świętego Ojca Pio chcę wiele zmienić, pracować nad sobą i nie wpadać dołki z byle powodu.
Nastolatka
Zniechęcanie do marzenia?
Bardzo bym chciała iść do katolickiego liceum w sąsiednim mieście. Tymczasem mama mnie zniechęca, twierdzi ,że i tak się nie dostanę, bo mam w tym roku zagrożenie z fizyki. A przecież to jeszcze 1,5 roku do zakończenia gimnazjum. Gdy chcę o tym rozmawiać, to mama macha ręką i nie ma czasu, a właściwie to ochoty.
Gimnazjalistka
