wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 4848 | WYNIKÓW
Niepokoje gimnazjalistki
Jestem w gimnazjum i mam straszny problem ze stresem. Codziennie rano, gdy wstaję i wiem, że muszę iść do szkoły od razu jestem spięta. Uczę się
dobrze i mam fantastyczny kontakt z rówieśnikami, nauczyciele bardzo mi odpowiadają, lecz gdy nauczyciel prosi, żebym podeszła do tablicy lub coś
powiedziała, to mam ochotę zapaść się pod ziemię. Problem leży po prostu w mojej głowie... nie wiem jak sobie z tym poradzić. Druga sprawa to oczywiście chłopak. Wiem, że to może wydać się infantylne i już nudne, ale podoba mi się bardzo jeden taki. I cenię Go pod każdym względem. Na początku wydawało mi się, że On też jest mną zainteresowany, ale teraz zaczynam mieć co do tego wątpliwości. Ostatnio "przypadkowo" Go widziałam i nagle zwolnił kroku i zaczął uśmiechać się i śmiać do kolegi. Moim zdaniem to było pozytywne, ale nie jestem pewna. A poza tym jest kilka lat starszy. Strasznie mi zależy i nie mogę sobie wybić z głowy, jak na mnie patrzył- tego szczerego wzroku i tego uczucia spokoju i bezpieczeństwa kiedy przy mnie stoi i kiedy się uśmiecha. Co mi Pani radzi w tej kwestii?
Gimnazjalistka
Bez obsesji paska
W tym roku chciałabym zrezygnować z nauki dla ocen. W zeszłym roku wykończyłam się psychicznie i fizycznie. Z nikim się nie spotykałam, mało spałam, źle jadłam, żyłam w ciągłym stresie, czy będzie niezapowiedziana kartkówka, ktoś mnie zapyta itd. Kiedy dostawałam 4 nie byłam zadowolona, bo chciałam same 5. Inne oceny nie wchodziły w grę. Załamywałam się. Liczyłam ciągle średnią ocen, czy wystarczy na pasek. Po tylu latach mam dosyć. Zazdroszczę innym zainteresowań, spotkań. Czuję się wyobcowana z własnego wyboru. Dlatego teraz podjęłam decyzję, że koniec z tym, chociaż mówiłam sobie, że będę miała pasek nawet w klasie maturalnej. Nie wiem jak powiedzieć o tym rodzicom, przyzwyczajonych do paska.
Maturzystka
Uwagi licealistki
Nawiązuję do listów innych czytelników, którzy się martwią swoją nieśmiałością i zamknięciem w sobie. Powiem tak: nawet ktoś na pozór przebojowy ma swoje chwile słabości i też się boi, wiem z doświadczenia, dlatego nie ma co się załamywać. To wszystko jest częścią życia. A przebojowość i krzykliwość nie zawsze idzie w parze z dobrym charakterem. Jak się jest dobrym dla ludzi i zawsze uśmiechniętym, można zostać bardziej zauważonym niż te wszystkie osoby, które usilnie próbują zwrócić na siebie uwagę. Przyznam szczerze, że zmiany w moim charakterze niczemu nie szkodzą, wciąż umiem postawić na swoim czy zacząć rozmowę itd. Czuję się przez ten spokój taka bardziej...głupio to brzmi… ale dorosła.Ani alkohol, ani przechwalanie się, ile to się nie wypiło nie świadczy o dojrzałości, przeciwnie.
Może warto sprawdzić?
Kiedyś byłam bardzo pewna siebie, teraz siedzę cicho jak szara myszka. Gdy mam iść do odpowiedzi, jąkam się i szybko mówię. Pracuję nad tym i idzie mi coraz lepiej. Mój paraliżujący strach przed szkołą wiąże się z matematyką. Nigdy nie byłam orłem ale w gimnazjum zaczęły się problemy. Miałam 2 na półrocze. Mam problemy z liczeniem w myślach. Mam też problemy z ortografią i zbyt często się " przejęzyczam ". Ukrywałam to spory czas, bo się tego
wstydziłam. Pewnego razu powiedziałam o tym koleżance, która jest dyslektyczką i dysortograficzką. Doradziła mi udanie się na testy. Bałam się powiedzieć rodzicom, ale przyjęli to dobrze i już mam termin.
Gimnazjalistka
Szukajcie się w harcerstwie
Trafiłem na list z pytaniem o to, gdzie szukać normalnych dziewczyn. Odpowiadam krótko- w harcerstwie! W tym roku były już chyba 4 śluby harcerskie – wszyscy niewiele po 20-ce. Nie czekają na koniec studiów czy inne “usytuowanie się” Oczywiście są różne środowiska harcerskie. Nasze podobno nie jest uważane za wzorowe w zakresie dyscypliny czy musztry, nie błyszczy pionierką na obozach, ale przyjaźnie były zawsze naszą mocną stroną.
40-latek
Kto ma sie zmienić?
Tak nie chcę wracać do szkoły, bo bardzo mi dokuczają. Dziewczyny śmieją się ze mnie, robią głupie uwagi na temat mojego wyglądu, strojów, chłopcy są wulgarni, chamscy, koszmar. Szydzą ze mnie. Potrzebują tylko czasami moich zeszytów. Nie lubię mojej klasy. Tak sobie myślę, że jeśli będą częstowali cukierkami z okazji urodzin, to w tym roku nie wezmę i życzeń nie złożę.
Licealistka
Niecierpliwe oczekiwanie
Niecierpliwie oczekuję nauki w liceum. Co prawda mam straszny problem z twarzą, bo pękają mi naczynka, a to okropnie wygląda. Chociaż gdy się przyglądam uważnie rówieśnikom, to wielu ma różne defekty. W gimnazjum z powodu mojej cery miałam wiele kompleksów, bo w dodatku z byle powodu się czerwienie, ale teraz postanowiłam wiele zmienić. Poznałam nawet dziewczynę, z którą będę w klasie. Zgodziła się ze mną pojechać na wystawę do sąsiedniego miasta. Tak bym chciała, żeby mama zgodziła się na wizytę u dermatologa, bo poczułabym się lepiej, gdyby moja cera była w porządku. Ale w tej chwili jestem pełna entuzjazmu i oczekiwań.
Licealistka
Najnowsze w serwisie
- Mieć kogoś w nienawiści
- Ministranci ze Starej Wsi
- Bóg zaprasza na ucztę
- A co ja z tego będę miał?
- 99 lat temu powstał Grób Nieznanego Żołnierza
- Każdy może być święty
- Roraty z "Małym Gościem"
- Świecący spray dla pieszych
- Archeolodzy znaleźli ponad 6 tys. budowli cywilizacji Majów
- Jezus nie boi się trudności
Najpopularniejsze
- Ministranci ze Starej Wsi
- A co ja z tego będę miał?
- Bóg zaprasza na ucztę
- Zgrana Stara Wieś
- Roraty z "Małym Gościem"
- Słowa i rysunki
- Patron chodzi zawsze ze mną. Tam gdzie ja, tam on. Przez życie do Życia
- Jak trzymane w ręku mydło
- Chciałabym, żeby mój syn miał takiego katechetę
- Mamita, czyli mamusia
