wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 141 | WYNIKÓW
Problem "samotnej wyspy"
Niektóre zachowania moich rówieśników mnie odpychają (siedzenie nieustannie z nosem przed ekranem, obgadywanie innych, picie, palenie itd. Przed to czasami wydają mi się nudni i sama siebie pytam, czy naprawdę chciałabym mieć takich przyjaciół. Przez to czuję się czasami bardzo samotna. Ogromną
popularność zyskuję za to, gdy ktoś potrzebuje pracy domowej albo dowiedzieć się, co było na ostatnim sprawdzianie. Mieszkam w odległej miejscowości, czuję się jak samotna wyspa z moimi wartościami i zachowaniem.
Licealistka
Wybór gimnazjum
Muszę wybrać gimnazjum. Moja szkoła, do której teraz chodzę, ma bardzo dobry poziom nauki i znajduje się tu też gimnazjum, ale nie lubię swojej klasy. Przewodzi silna liderka, wszystkich sobie podporządkowała, mnie nie lubi a ja jej, stara się ze mnie szydzić, a robi to boleśnie. Rodzice uważają, że powinnam w tej szkole zostać, chociaż znają moje problemy. Moi rodzice twierdzą że powinnam tam zostać chociaż opowiadałam już im o sytuacji. Drugą możliwością jest szkoła publiczna z nową klasą i nowymi nauczycielami. Moje kuzynki tam chodzą i bardzo im się tam podoba. Tak samo kuzyn i koleżanka z ulicy. Ta szkoła też ma dobry poziom. Bardzo chcę mieć nową klasę.
Szóstoklasistka
Niepokoje gimnazjalistki
Jestem w gimnazjum i mam straszny problem ze stresem. Codziennie rano, gdy wstaję i wiem, że muszę iść do szkoły od razu jestem spięta. Uczę się
dobrze i mam fantastyczny kontakt z rówieśnikami, nauczyciele bardzo mi odpowiadają, lecz gdy nauczyciel prosi, żebym podeszła do tablicy lub coś
powiedziała, to mam ochotę zapaść się pod ziemię. Problem leży po prostu w mojej głowie... nie wiem jak sobie z tym poradzić. Druga sprawa to oczywiście chłopak. Wiem, że to może wydać się infantylne i już nudne, ale podoba mi się bardzo jeden taki. I cenię Go pod każdym względem. Na początku wydawało mi się, że On też jest mną zainteresowany, ale teraz zaczynam mieć co do tego wątpliwości. Ostatnio "przypadkowo" Go widziałam i nagle zwolnił kroku i zaczął uśmiechać się i śmiać do kolegi. Moim zdaniem to było pozytywne, ale nie jestem pewna. A poza tym jest kilka lat starszy. Strasznie mi zależy i nie mogę sobie wybić z głowy, jak na mnie patrzył- tego szczerego wzroku i tego uczucia spokoju i bezpieczeństwa kiedy przy mnie stoi i kiedy się uśmiecha. Co mi Pani radzi w tej kwestii?
Gimnazjalistka
Najpopularniejsze
- Polskie szkoły dla szkół Syrii
- Jak równo silnik gra, jak śmiało śmigło tnie
- Więcej niż prawo
- Jak ma wyglądać nasza relacja z Bogiem?
- Wchodzisz w królestwo Boże
- Czarne Pantery w Braniewie
- Zgrana Stara Wieś
- Roraty z "Małym Gościem"
- Słowa i rysunki
- Patron chodzi zawsze ze mną. Tam gdzie ja, tam on. Przez życie do Życia
